Μια νεαρή άθελά της μπαίνει στην γυναικεία συμμορία των Dagger Debs που θέλουν να κάνουν κουμάντο στην πόλη, αλλά η αδίστακτη αρχηγός και η σατανική βοηθός της έχουν άλλα σχέδια.

Από έναν από τους πατέρες του Αμερικάνικου exploitation έρχεται αυτή η ιστορία προδοσίας και εκδίκησης στον μαγικό κόσμο των θηλυκών συμμοριών, όπως αυτός καθιερώθηκε τη μαγική δεκαετία του 70, όπου και κάθε είδος του exploitation σινεμά γνώρισε πρωτοφανή άνθιση.

Το σενάριο του θρυλικού Jack Hill ακολουθεί την πορεία της ανήλικης Maggie (Joanne Nail) στην κορυφή της κυρίαρχης θηλυκής συμμορίας στην πόλη, των Dagger Debs υπό την αρχηγία της επίσης ανήλικης αλλά σκληρής Lace (Robbie Lee). Οι δυο τους γνωρίζονται στην τοπική φυλακή όπου καταλήγουν μετά από σκληρή συμπλοκή με αντίπαλη συμμορία και η Lace εμπιστεύεται την Maggie, κάτι που δεν βλέπει με καλό μάτι η σκατόψυχη Patch (Monica Gayle) που αρχίζει άμεσα άμεσα να προσπαθεί να βάλει ψύλλους στ’ αυτιά της Lace.

Η ευκαιρία της δίνεται όταν ο γκόμενος της Lace και αρχηγός του αρσενικού τμήματος της συμμορίας, Dominic (Asher Brauner), δολοφονείται από τον Crabs (Chase Newhart), αρχηγό της αντίπαλης συμμορίας. Η Patch πείθει την Lace ότι η Maggie προσπαθούσε να της κλέψει τον έρωτα της ζωής της και έτσι οι δυο τους αρχίζουν ένα υπόγειο σχέδιο παγίδευσης της Maggie, που εντωμεταξύ αρχίζει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των υπόλοιπων μελών των Dagger Debs, αλλά και των μελών μιας συμμορίας μαύρων γυναικών που συμφώνησαν να βοηθήσουν στην εξόντωση της συμμορίας του Crabs.  

Αρκετό φαΐ, τουλάχιστον στη θεωρία, για τους exploitation fans που θα ήλπιζαν τη γνωστή sleazy προσέγγιση που τους είχε συνηθίσει από την αρχή των 70s ο Jack Hill με τις παλαιότερες κλασικές exploit-ιές του. Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης παραδίδει τα αγαθά μέχρι ενός σημείου, αν και αυτή τη φορά προτιμάει μια κάπως πιο ανάλαφρη προσέγγιση στο θέμα των θηλυκών συμμοριών απ’ ότι θα περίμενε κανείς.

Ο ίδιος δήλωσε ότι ενώ η ταινία έχει την απαραίτητη αυθεντικότητα λόγω συνεντεύξεων που είχε πάρει σε γυναίκες- μέλη συμμοριών της εποχής, στην πορεία των γυρισμάτων προτίμησε αυτή την ευχάριστη οπτική γωνία παρά να παρουσιάσει το θέμα με ωμό ρεαλισμό. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου, η ιδέα συμμοριών με μέλη πανέμορφες ξανθιές με καυτά ντυσίματα ήταν έτσι κι αλλιώς εξωφρενική.

Το SWITCHBLADE SISTERS ξεφεύγει από τον κανόνα των περισσότερων sleazy exploit-ιών της εποχής και παίζει περισσότερο σαν μια εύπεπτη 70s εκδοχή του CRY BABY ή μια θηλυκή και λευκή έκδοση του BLACK CEASAR και άλλων παρόμοιων θεματικά ταινιών. Το σενάριο του Jack Hill ούτως ή άλλως μοιάζει ευκαιριακό και χωρίς κατεύθυνση, παρακολουθώντας την πορεία της νεοφερμένης Maggie μέσα στη συμμορία ιδωμένη από την οπτική τουλάχιστον δύο διαφορετικών υποπλοκών που διατηρούν το ενδιαφέρον όσο προχωράει η προβολή.

Έτσι έχουμε αρκετούς streetwise διαλόγους που «φωνάζουν» ότι γράφτηκαν την δεκαετία του 70 και έχουν αρκετή πλάκα μιας και είναι όσο επιτηδευμένοι όσο θα μπορούσαν να τους κάνουν οι σεναριογράφοι, μπόλικη δράση διάσπαρτη κατά τη διάρκεια της προβολής με τουλάχιστον μία σκηνή σφαγής σε τοπικό κέντρο ice- skating να ξεχωρίζει, δραματικό τόνο να κάνει την εμφάνισή του σε ανύποπτους χρόνους, τις αναπόφευκτες σκηνές μέσα στις γυναικείες φυλακές να δίνουν την πικάντικ γεύση που θα περίμεναν οι οπαδοί του Jack Hill και κάποιες συγκρατημένες και περιέργως ιδιαίτερα συντηρητικές σκηνές γυμνού και σεξουαλικότητας. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν και κάποιες κλεφτές ματιές προς blaxploitation μεριά, αλλά ούτε και οι ξύλινες ερμηνείες από τους περισσότερους πρωταγωνιστές, με τον Asher Brauner μάλλον να κερδίζει το άτυπο βραβείο της χειρότερης εξ αυτών αλλά ταυτόχρονα και της κορυφαίας κόμμωσης.

Το στοιχείο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως είναι η πολιτική μη- ορθότητα τόσο στη θεματική προσέγγιση όσο και στα επί μέρους στοιχεία της ταινίας. Η δράση των γενικά υπέροχων οπτικά πρωταγωνιστριών δεν έχει κανένα ηθικό υπόβαθρο ή κίνητρο πέρα από εκείνο της αυτοεπιβεβαίωσης και της εκδίκησης, ενώ οι πράξεις τους δεν εξετάζονται από καμία κοινωνική  οπτική γωνία εκτός της καθαρής διασκέδασης. Προσωπικά βρήκα αυτή την έλλειψη απόλυτα ταιριαστή με το απενοχοποιημένο ύφος του SWITCHBLADE SISTERS αλλά όπως μαντεύει κανείς είναι ξεκάθαρο  ότι η ταινία δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να γυριστεί στις μέρες μας και είναι ένα φαινόμενο της εποχής της.

Φαντάζομαι ήδη τις κραυγές οργής των σύγχρονων φεμινιστριών όταν ο Jack Hill και το σενάριό του δίνουν ρέστα συγκαλυμμένου μισογυνισμού, με απόπειρες βιασμών και τουλάχιστον αρχικά την τοποθέτηση του γυναικείου παρακλαδιού της συμμορίας φανερά κάτω από εκείνο του αντρικού. Πέρα από αυτό, οι περισσότεροι χαρακτήρες και ιδίως εκείνοι της Lace και της Patch είναι ολίγον τι αντιπαθητικοί και γεμάτοι κακία, με πιθανή εξαίρεση της πρωταγωνίστριας Joanne Nail, αλλά ένας ξεκάθαρος σεξισμός τόσο στους θηλυκούς όσο πολύ περισσότερο στους αρσενικούς χαρακτήρες και τη συμπεριφορά τους είναι διάχυτος.

Προς την κατεύθυνση της Political incorrectness έχουμε αρκετούς διαλόγους όπου οι νεαρές κακοποιοί υπερηφανεύονται πως ότι και να κάνουν δεν θα πάνε φυλακή επειδή είναι ανήλικες και σαν να μην έφταναν αυτά υπάρχουν και σκηνές που δείχνουν τις ανήλικες κοπέλες να πίνουν αλκοολούχα ποτά, σαν ένα δυνατό «άντε γαμήσου» στις σημερινές άκρως συντηρητικές θεματολογίες και τρόπους παρουσίασης τους που ακόμα κι αν έδειχναν κάτι τέτοιο, το σούσουρο που θα δημιουργούνταν στα διάφορα media θα ήταν δεδομένο και ως συνήθως εκνευριστικά υπερβολικό.

Σε κάθε περίπτωση, δεν μιλάμε για μια από τις ταινίες- σταθμό στην καριέρα του Jack Hill, αλλά το SWITCHBLADE SISTERS είναι μια αξιόλογη και από κάθε άποψη γνώριμη προσπάθεια του exploitation σινεμά των 70s, στοιχεία της οποίας έχουμε δει πάμπολλες φορές σε προγενέστερες και μεταγενέστερες ταινίες. Αρκετές δουλειές του Tarantino έρχονται εύκολα στο μυαλό λόγω τόσο της μουσικής όσο και της παρουσίας της καυτής μονόφθαλμης Monica Gayle που επηρέασε αρκετά τον χαρακτήρα της Elle Driver που τόσο καλά υποδύθηκε η Daryl Hannah στο KILL BILL.

Γενικά μια χαβαλετζίδικη, ρυθμική, ευχάριστη και γεμάτη politically incorrect στοιχεία και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον ταινιούλα από τον μαγικό κόσμο των συμμοριών που δύσκολα θα αφήσει παραπονεμένους τους φίλους του είδους και του σινεμά του Jack Hill, χωρίς πάντως να είναι κάτι σούπερ.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Miramax)
R2 Γερμανία (Motion Picture)

Blu Ray Γερμανίας (Sunkultur) – Grindhouse Collection vol. 2

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και αναμορφική μεταφορά. Η έκδοση σε Blu Ray είναι με διαφορά η κορυφαία τόσο από ποιότητα εικόνας και ήχου όσο και από πλευράς πρόσθετων παροχών.