Ένας πράκτορας της NASA ερευνάει φόνο που έγινε σε υπόγεια εγκατάσταση κατά τη διάρκεια δοκιμής του μυστικού κυβερνητικού πειράματος με κωδικό όνομα ‘Shadowzone’.

Λίγο από ALIEN όσον αφορά την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και λίγο από THE THING από πλευράς σεναρίου αναμιγνύονται μαζί με μια αρκετά πρωτότυπη σεναριακή ιδέα και το αποτέλεσμα είναι το SHADOWZONE, μια ιστορική ταινία από την άποψη ότι ήταν η δεύτερη της μετάβασης από Empire Pictures σε Full Moon ως εταιρία παραγωγής. Πρώτη ήταν το κλασικό και καθολικά αναγνωρισμένο PUPPET MASTER, οπότε ο δαιμόνιος Charles Band έπρεπε να βρει κάτι εξίσου ενδιαφέρον για να στηρίξει την νέα εταιρία. Το SHADOWZONE το καταφέρνει μέχρι ένα σημείο, παρουσιάζοντας πολύ καλή ατμόσφαιρα, αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή και πολύ αποτελεσματική αξιοποίηση των περιορισμένων μέσων που είχε στη διάθεσή της η παραγωγή.  

Από πλευράς ύφους, εκείνο της Empire κυριαρχεί αφού το πιο ανάλαφρο της μεταγενέστερης Full Moon ακόμα παρουσιαζόταν κυρίως σαν μπόνους στις ταινίες της και δεν είχε αρχίσει ακόμα να ταυτίζεται με την εταιρία. Πρόκειται για μια φανερά προσεγμένη παραγωγή για τα κυβικά της, καλογυρισμένη και ρυθμική, η οποία είχε αρκετή εμπορική επιτυχία κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής του βίντεο, αλλά η έλλειψη διεθνούς διανομής στα ψηφιακά χρόνια μάλλον την έκανε να ξεχαστεί. Πλέον η ταινία είναι διαθέσιμη σε διάφορες δημοφιλείς μορφές και έτσι οι fans του φτηνού αλλά καλού sci fi horror έχουν την ευκαιρία να την ξαναδοκιμάσουν.

Ένας στρατιωτικός της NASA (David Beecroft) καλείται να ερευνήσει τον αιματηρό θάνατο ενός μέλος του προσωπικού της μυστικής υπόγειας εγκατάστασης που ασχολείται με το έργο με τίτλο ‘Shadowzone’. Εκεί τον υποδέχεται η υπεύθυνη επιστήμονας Δρ. Erhardt (Louise Fletcher) που του εξηγεί ότι ο στόχος του έργου είναι να δημιουργήσει πρόσβαση σε παράλληλα σύμπαντα μέσω του βαθύ ύπνου των διαφόρων ανθρώπινων πειραματόζωων.

Το στάδιο του βαθύ ύπνου, σύμφωνα με το πρόγραμμα ‘Shadowzone’, ανοίγει τις πύλες στα παράλληλα αυτά σύμπαντα υποτίθεται χωρίς κίνδυνο για τα πειραματόζωα που δρουν σαν καταλύτες, αλλά όλοι θα ανακαλύψουν με τρόμο ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού η επέμβαση δημιουργεί απρόβλεπτες παρενέργειες στους κοιμώμενους, οι οποίες δίνουν σάρκα και οστά σε ένα θανατηφόρο πλάσμα που αρχίζει να σπέρνει τον τρόμο στην εγκατάσταση βάζοντάς την σε θανάσιμο κίνδυνο.   

Όπως ίσως έχουν ήδη αντιληφθεί οι πιο εξοικειωμένοι με παρόμοιες ταινίες, το βάρος πέφτει στην δημιουργία και διατήρηση εντυπωσιακής σκοτεινής ατμόσφαιρας και αγωνιώδους κλίματος στα πρότυπα του ALIEN, ενώ η υπόθεση προσπαθεί να προσαρμόσει τα βασικά στοιχεία της μυθολογίας του THE THING στην αρκετά πρωτότυπη σεναριακή ιδέα των πυλών που οδηγούν σε άλλες διαστάσεις. Φυσικά, ικανοποιητικές εξηγήσεις δεν προσφέρονται, αλλά αυτό μάλλον κάνει περισσότερο καλό παρά κακό στην παραγωγή που επικεντρώνεται στη δράση και το σασπένς και όσο μπορεί παρακάμπτει το ψευδοεπιστημονικό μπλα- μπλα.
 
Η σκηνοθεσία του έμπειρου J.S. Cardone στο σενάριο που έγραψε ο ίδιος είναι αρκετά βελτιωμένη συγκριτικά τουλάχιστον με το αργό THE SLAYER για το οποίο είναι κυρίως γνωστός στον cult χώρο. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και καταφέρνει να διατηρεί την ατμόσφαιρα μυστηρίου στην περισσότερη διάρκεια. Όλα υποστηρίζονται από αρκετά καλή μουσική από τον Albert Band στα γνωστά υψηλά του επίπεδα, η οποία μάλιστα ξαναχρησιμοποιήθηκε και σε τουλάχιστον άλλες δύο ταινίες, μια από αυτές το SEEDPEOPLE επίσης της Full Moon.

Οι ερμηνείες από όλους είναι επίσης καλές, με την Louise Fletcher ξεχωρίζει σαν φανερά ανώτερη ηθοποιός απ’ όλους τους υπόλοιπους, αλλά και ο πρωταγωνιστής David Beecroft είναι φιλότιμος και με ρεαλιστική ερμηνεία που μπάζει τον θεατή στο πετσί του κεντρικού ήρωα. H παρουσία του κλασικού b-μουβά James Hong επίσης αξίζει ξεχωριστής αναφοράς, χωρίς πάντως ο ρόλος του να είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Παράλληλα οι ιθύνοντες φρόντισαν να προσθέσουν και αρκετό gore αν και όχι ιδιαίτερα λεπτομερειακό, ενώ άξια αναφοράς είναι μερικά όμορφα εφέ του Mark Shostrom όπως η μεταμόρφωση του πλάσματος σε γινάντιο αρρουραίο αν και τα εφέ του πλάσματος βρίσκονται σε πρώτο πλάνο λιγότερο χρόνο απ’ όσο θα έπρεπε. Πάντως υπάρχει αρκετή δράση με αναφορές τόσο στις δύο βασικές επιρροές του SHADOWZONE όσο και στα ALIENS και λιγότερο στο FROM BEYOND.

Το φινάλε είναι κάπως απογοητευτικό από την άποψη ότι θα περίμενε κανείς κάτι αρκετά πιο εντυπωσιακό στην κορύφωση, δεδομένου του υψηλού επιπέδου στο οποίο κινείται το υπόλοιπο. Δυστυχώς φαίνεται ότι οι πόροι της παραγωγής για να υποστηρίξει το φινάλε με αντίστοιχης ποιότητας εφέ όπως πριν δεν ήταν επαρκείς και έτσι η απουσία τους από εκείνο το σημείο κάνει «μπαμ» χωρίς πάντως να μειώνει την όλη προσπάθεια. Πριν από αυτό υπήρχε αρκετό σασπένς και αγωνία, ενώ η ιδέα της δυνατότητας του πλάσματος να παίρνει όποια μορφή θελήσει ήταν απόλυτα επιτυχημένη και βοήθησε την ατμόσφαιρα και αυτό το κλίμα πανικού να διατηρούνται καθ’ όλη τη διάρκεια.

Κάποιες μικροαφέλειες στο σενάριο είναι παρούσες, αλλά δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την εικόνα μιας πρωτότυπης και διασκεδαστικής προσπάθειας που μάλλον ήταν η ιδανική για αυτό το στάδιο μετάβασης τόσο του Charles Band όσο και της Full Moon και που προσωπικά συστήνω χωρίς επιφυλάξεις στους fans του καλού και σκοτεινού sci fi horror.

Δεν υπάρχουν γνωστές εκδοσεις στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Full Moon)
R0 Αμερική (Full Moon) – Full Moon Classics boxed set μαζί με τα SEEDPEOPLE, ARCADE, NETHERWORLD και BAD CHANNELS
R0 Μ. Βρετανία (88 Films) – Grindhouse Collection #12

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με fullscreen μεταφορά..