Το πλήρωμα του διαστημοπλοίου ‘Infinity’ υπό την καθοδήγηση του ανδροειδούς Galaxina  προσπαθεί να ανακτήσει ένα κρυστάλλινο αντικείμενο που μπορεί να δώσει υπερδυνάμεις στον κάτοχό του.

Σαν ιδέα, μια διαστημική παρωδία όλων των γνωστών ταινιών επιστημονικής φαντασίας της εποχής ακούγεται καλή. Ιδίως όταν υπάρχει και το αναγκαίο ρευστό ώστε να γίνει λουσάτη η παραγωγή, κάτι που φαίνεται να είχαν στη διάθεση τους οι παραγωγοί του GALAXINA όσο και φρέσκες τις διάφορες ταινίες σταθμούς που είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν μετά το STAR WARS. Αυτό που τελικά δεν είχαν είναι το σενάριο και την αίσθηση του χιούμορ που χρειαζόταν για να το κάνουν να λειτουργήσει.

Η ταινία ξεκινάει κομπλέ με τους επεξηγηματικούς τίτλους έναρξης α λα STAR WARS για να εξιστορήσει το πλαίσιο της ταινίας, που περιγράφει το ταξίδι του διαπλανητικού Αστυνομικού διαστημοπλοίου Infinity, υπό τις διαταγές του captain Cornelius Butt (Avery Schreiber) και με πλήρωμα τους Sgt. Thor (Stephen Macht), Buzz (J.D. Hinton) και ένα νέας τεχνολογίας  ανδροειδές ονόματι Galaxina (Dorothy Stratten) που έχει τον έλεγχο του διαστημοπλοίου και έχει κατασκευαστεί ώστε να μιμείται την ανθρώπινη συμπεριφορά και να έχει συναισθήματα.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, το διαστημόπλοιο λαμβάνει διαταγές να μεταβεί σε ένα μακρινό ηλιακό σύστημα και καθώς πηγαίνουν προς τα εκεί ο Thor ερωτεύεται την απρόσιτη Galaxina που όχι μόνο δεν μιλάει αλλά έχει προγραμματιστεί να απαντάει με ελαφριά ηλεκτροσόκ σε κάθε επαφή με το πλήρωμα. Όμως η αιχμαλωσία της σε εχθρικό πλανήτη αλλά και ο προχωρημένος προγραμματισμός της την κάνουν να προσπαθεί να ανταποδώσει τα συναισθήματα του Thor.
 
Ο απώτερος στόχος της ταινίας είναι ξεκάθαρα να προκαλέσει γέλιο παρουσιάζοντας μια συνεχή συσσώρευση αναφορών και αστείων από το σύμπαν της επιστημονικής φαντασίας της εποχής. Το πρόβλημα είναι ότι προσωπικά βρήκα ελάχιστα από τα αστεία του GALAXINA επιτυχημένα. Και μην φανταστεί κανείς για ξεκαρδιστική επιτυχία, αλλά ίσα- ίσα να σχηματιστεί ένα αχνό χαμόγελο αναγνωρίζοντας το χιούμορ και τις αναφορές. Σ’ αυτό μεγάλη ευθύνη έχουν οι εκνευριστικά παιδιάστικοί και αφελείς διάλογοι, αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες για slapstick χιούμορ, και βέβαια η πεζή και χωρίς φαντασία και ρυθμό σκηνοθεσία του William Sachs.

Άλλη μια παγίδα στην οποία έχει πέσει με τα μούτρα το GALAXINA είναι ότι ουσιαστικά δεν έχει σενάριο με το οποίο τουλάχιστον να καταπιάνεται ο θεατής περιμένοντας την επόμενη περιπέτεια της Galaxina και των συνταξιδιωτών της. Αν υπήρχε το στοιχειώδες σεναριακό ενδιαφέρον τότε τα πράγματα ίσως να ήταν πολύ διαφορετικά. Όμως η υπόθεση είναι εντελώς ευκαιριακή και δείχνει απλώς να στοχεύει στην συσσώρευση κατά κανόνα αποτυχημένων αστείων και αναφορών παρά στο να σχηματίσει ένα συγκεντρωμένο και ολοκληρωμένο στόρι το οποίο να μπορεί ο θεατής να παρακολουθεί ακόμα και όταν το επίπεδο του χιούμορ είναι κάτω από τη βάση.

Πάντως τα επίπεδα παραγωγής είναι περιέργως αρκετά καλά, με αρκετά «πίου- πίου» και αναληθοφανείς σκηνές μαχών, αλλά τα διάφορα διαστημόπλοια είναι καλοφτιαγμένα και φανερώνουν ότι τουλάχιστον πόροι υπήρχαν στη διάθεση της παραγωγής, η οποία όμως δεν ήξερε τι να τους κάνει. Το ίδιο ισχύει και για τα κοστούμια και τις διάφορες στολές εξωγήινων που εμφανίζονται, οι οποίες έχουν ξεκάθαρη και επιτηδευμένη κιτς αισθητική α λα BARBARELLA, όπως και το σύνολο της ταινίας. Η χρήση πασίγνωστων κομματιών κλασικής μουσικής είναι μια από τις μάλλον επιτυχημένες πρακτικές της ταινίας, αλλά ακόμα κι αυτό αλλάζει προς το φινάλε.   

Το STAR TREK είναι ο πρωταθλητής στις προσπάθειες παρωδίας που κάνει η ταινία, με τουλάχιστον 2 χαρακτήρες να διακωμωδούν τον Spock και πολλές άλλες αναφορές. Στα ίδια περίπου επίπεδα ακολουθούν το STAR WARS με τουλάχιστον 2 αντιγραφές των θρυλικών Μπαρ εξωγήινων και ALIEN με μια από τις πιο εμπνευσμένες αναφορές στην ταινία που μάλιστα έχει και καίριο σεναριακό ρόλο.

Από εκεί και πέρα έχουμε ολίγο από PLANET OF THE APES και αρκετά πλάνα της ταινίας FIRST SPACESHIP ON VENUS (1960) τα δικαιώματα της οποίας κρατούσε η παραγωγός εταιρία. Από ένα σημείο και μετά οι αναφορές ξεφεύγουν από την επιστημονική φαντασία και φτάνουν μέχρι το BATMAN και τα γουέστερν σε άλλη μια απελπισμένη σεναριακή κίνηση για να δώσει λίγο ρυθμό και ενδιαφέρον προς το φινάλε.

Οι ερμηνείες των διάφορων πρωταγωνιστών είναι στο κλίμα της ταινίας, πότε υπερβολικοί, πότε σοβαροφανείς και πότε απλώς γελοίοι, με τον Avery Schreiber πάντως να ξεχωρίζει κάπως λόγω κυρίως της εμφάνισής του και των πέρα από κάθε λογική διαλόγων του. Η Dorothy Stratten στο ρόλο της Galaxina είναι εκθαμβωτική, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο από πλευράς χαρακτήρα ή ερμηνείας, ενώ το ελάχιστο γυμνό που παρουσιάζεται σε μια από τις λίγες αληθινά αστείες σκηνές δεν έρχεται από αυτή.

Το κοινό αντιμετώπισε την ταινία με σκεπτικισμό όταν κυκλοφόρησε, αλλά η δολοφονία της πανέμορφης Playmate of the Year 1980 Dorothy Stratten πριν την πρεμιέρα της ταινίας από τον τότε σύζυγό της Paul Snider σε ηλικία μόλις 20 ετών αύξησε τα εισιτήρια κατά πολύ, κάτι που σίγουρα δεν άξιζε η παραγωγή.

Σήμερα, η δολοφονία της έτοιμης να κατακτήσει το Χόλιγουντ Stratten είναι το βασικό στοιχείο που θυμάται κανείς από το GALAXINA, πέρα από μάξιμουμ 2- 3 αληθινά εμπνευσμένα gags. Κατά τ’ άλλα αυτό που μένει είναι η αίσθηση ότι ο προϋπολογισμός, τα σκηνικά, τα εφέ και η διάθεση των συντελεστών για κάτι καλό πήγαν μάλλον χαμένα λόγω μη ομογενοποιημένης κατεύθυνσης, ό,τι να ‘ναι σεναρίου και φανερής έλλειψης χιούμορ.

Δεν υπάρχουν γνωστές κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mill Creek) – Sci fi Invasion 50 movie pack
R1 Αμερική (Rhino Home Video)
R1 Αμερική (BCI) – 25^th Annivarsary Collector’s Edition
R2 Γαλλία (Opening Distribution)

Blu Ray Αμερικής (Mill Creek) – μαζί με το THE CRATER LAKE MONSTER

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Οι εκδόσεις της Mill Creek, της BCI και η Γαλλική έχουν αναμορφική widescreen μεταφορά. Η κορυφαία έκδοση από πλευράς extras είναι με μεγάλη διαφορά η έκδοση της BCI.