Μια νεαρή κλείνεται σε ένα αυστηρό σχολείο για προβληματικά κορίτσια αλλά εκτός από τη σαδιστική διευθύντρια και τις συμμαθήτριές της πρέπει να αντιμετωπίσει και τις μυστηριώδεις   εξαφανίσεις μαθητριών που κορυφώνονται με την άφιξή της.

Υποθέτω ότι όσες και όσοι ασχολούνται με Ισπανικό cult horror της δεκαετίας του 70 πιθανότατα θα έχουν συναντήσει το όνομα του Narcisso Ibanez Serador κυρίως λόγω του εκπληκτικού WHO CAN KILL A CHILD?. Το THE HOUSE THAT SCREAMED είναι μια από τις προγενέστερες και όχι τόσο γνωστές ταινίες του αναμφισβήτητα ταλαντούχου δημιουργού, αλλά το να το τοποθετήσει κάποιος στο στενό φάσμα του cult horror μάλλον το αδικεί κατάφωρα παρόλο που σίγουρα το όραμα του δημιουργού του δεν αποτυπώνεται πλήρως στα δρώμενα.

Πρόκειται για μια ταινία χαρακτήρων που διαδραματίζεται περίπου στα 1900 στη Γαλλία σε ένα σχολείο για εσώκλειστα και προβληματικά κορίτσια όλων των ηλικιών. Διευθύντρια είναι η αυστηρή κυρία Fourneau (Lilli Palmer) που έχει δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία το status quo διατηρείται με μαστιγώματα, απομόνωση και άλλες σχετικές πρακτικές. Η διευθύντρια μένει μέσα στη σχολή μαζί με τον εσωστρεφή γιο της τον οποίο φροντίζει να κρατάει απομονωμένο από τις μαθήτριες- τρόφιμοι μιας και θεωρεί ότι τέτοιου είδους προβληματικές γυναίκες μόνο προβλήματα θα δημιουργήσουν στον γιόκα της. Αντίθετα, πιστεύει ότι πρέπει να βρει μια γυναίκα σαν κι εκείνη που «θα τον αγαπάει και θα τον φροντίζει». Ο νεαρός βέβαια δεν χάνει χρόνο και σε κάθε ευκαιρία κατασκοπεύει τις νεαρές και όμορφες τρόφιμους ενώ πιάνει φιλίες με την άρτια αφιχθείσα Teresa (Cristina Galbo).

Η τελευταία αρχίζει να γνωρίζει το ίδρυμα όχι και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μιας και η σαδίστρια βοηθός της Διευθύντριας την βάζει στο μάτι και σε κάθε ευκαιρία προσπαθεί να την μειώσει. Και σαν να μην έφταναν αυτά, αρχίζει και μια σειρά εξαφανίσεων διαφόρων μαθητριών που κοινό σημείο έχουν ότι θεώρησαν ότι αδικήθηκαν από τη διευθύντρια και προσπάθησαν να δραπετεύσουν από το σχολείο- φυλακή. Η Διευθύντρια μοιάζει αποστασιοποιημένη από το γεγονός και μάλιστα δεν ειδοποιεί τους γονείς των εξαφανισμένων μαθητριών, κάτι που προκαλεί τη διαμαρτυρία αρκετών μελών του προσωπικού αλλά ακόμα και της έμπιστής της. 

Σαν να ακούω ήδη τους exploit-άδες να σκέφτονται άπειρα αναίτια γυμνόστηθα πλάνα των μαθητριών μέσα στα λουτρά, super- sleazy καταστάσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια από σαδιστικές καθηγήτριες- δεσμοφύλακες και το σκηνικό του σχολείου θηλέων δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό γι αυτό. Όμως η προσέγγιση του Chicho Ibanez-Serrador απέχει αρκετά από αυτό, αποφεύγοντας όσο μπορεί την exploitation οπτική γωνία και προσπαθώντας να δώσει την κατάσταση μέσα στο ίδρυμα με όσο δυνατόν περισσότερο ρεαλισμό. Φυσικά δεν λείπουν και τέτοια στοιχεία, αλλά η συχνότητα τους είναι πολύ μικρότερη απ’ ότι θα περίμενε κανείς.

Έχοντας πει όμως αυτό, πρέπει να τονίσω ότι η ωμότητα και ο ρεαλισμός με τον οποίο ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία είναι πολύ πιο σκοτεινός και σόκιν απ’ ότι έχουμε δει σε δεκάδες ανώδυνες WIP και Nazisploitation ταινίες κατά καιρούς. Πρώτα απ’ όλα λόγω της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων, που αναλύονται με άριστο τρόπο. Σημαιοφόρος η εκπληκτική στο ρόλο της κομπλεξικής και ακαθόριστα προβληματικής διευθύντριας Lilli Palmer που δίνει μια σχεδόν τέλεια ερμηνεία. Στην προσπάθεια της να κρατήσει τις ισορροπίες υποπίπτει σε διάφορα ηθικά και νομικά παραπτώματα που την τρώνε εσωτερικά, κάτι που δείχνει με άνεση με την ερμηνεία της.

Και οι υπόλοιπες όμως δεν πάνε πίσω. Η γνωστή μας από το LET SLEEPING CORPSES LIE Christine Galbo είναι κι αυτή χάρμα οφθαλμών στο ρόλο του συνεσταλμένου και γεμάτου μυστικά κοριτσιού, ενώ η πανέμορφη αλλά με ολίγο από Ilsa μέσα της, Mary Maude, είναι επίσης απολαυστική. Γενικά όλοι οι χαρακτήρες έχουν βάθος στο THE HOUSE THAT SCREAMED, έχουν την κατά κανόνα αμαρτωλή ιστορία τους, τα πάθη και τις αδυναμίες τους και όλοι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Η εξερεύνηση της σεξουαλικότητας τους και των ταμπού που αυτή συνεπάγεται είναι σχεδόν τέλεια και προσθέτει ακόμα περισσότερο στην αδιαπέραστη γοτθική ατμόσφαιρα.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει μια μόνιμη ακαθόριστα απειλητική υφή ενώ το δαιδαλώδες ίδρυμα  μοιάζει πολύ πιο επικίνδυνο από τον δολοφόνο σαν να έχει δική του οντότητα. Η συνεχόμενη καταπίεση των κοριτσιών είτε από την διευθύντρια είτε από άλλες συμμαθήτριες (συγκρατούμενες;) τους κάνει το κλίμα νοσηρό και πολλές φορές ανυπόφορο. Και παρόλο που η αιματηρή δράση αργεί αρκετά να ξεκινήσει, αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο το υπόλοιπο, που για εμένα προσωπικά είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από την τυπική slasher/ giallo ρουτίνα που υποτίθεται είναι το κύριο θέμα στην ταινία.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι το κύριο ενδιαφέρον του Serador είναι οι χαρακτήρες του και το γενικότερο θέμα της σεξουαλικής και όχι μόνο καταπίεσης μέσα σε έναν σκοτεινό και απάνθρωπο χώρο όπως το ίδρυμα της Lilli Palmer. Οι φόνοι έρχονται σαν bonus, αλλά δε νομίζω να ενοχλούσε κανέναν αν δεν υπήρχαν καθόλου στην ταινία.

Εξάλλου, άλλες είναι οι σκηνές που ταράζουν και ενίοτε σοκάρουν το θεατή, όπως η απίστευτης ψυχολογικής έντασης σκηνή όπου η σαδίστρια Mary Maude έχει ανακαλύψει το αμαρτωλό παρελθόν της Cristina Galbo και το χρησιμοποιεί για να την ξεφτιλίσει μπροστά στις φοβισμένες φίλες της, που στο τέλος δεν μπορούν να αντέξουν τη σφοδρότητα του βασανιστηρίου. Να πω την αλήθεια, τη συγκεκριμένη σκηνή την βρήκα πολύ δύσκολη στην παρακολούθηση και από ένα σημείο και μετά παρακαλούσα επιτέλους να τελειώσει το μαρτύριο της άτυχης μαθήτριας.

Γενικά πρόκειται για μια ταινία που αδικείται όντας κάπως άγνωστη στις μέρες μας και αυτό είναι κρίμα αφού σίγουρα οι fans του Dario Argento και του SUSPIRIA σίγουρα θα αναγνωρίσουν τις πολύ μεγάλες επιρροές του στο κατά γενική ομολογία διαχρονικό αριστούργημα του Ιταλού δημιουργού. Επίσης υπάρχουν και αρκετές στιγμές που κοπιαρίστηκαν από μεταγενέστερα Ιταλικά giallo. Πέρα όμως απ’ αυτά, πρόκειται για μια εξαιρετικά εμπνευσμένη προσπάθεια του Serador που είναι σκοτεινή, έντονη και μπροστά από την εποχή της και δείχνει ότι το WHO CAN KILL A CHILD? κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις σε DVD στη χώρα μας.

R0 Ισπανία (Divisa Home Video)
R1 Αμερική (Shout! Factory) – Elvira’s Movie Macabre μαζί με το MANEATER OF HYDRA
R1 Αμερική (Shout! Factory/ Timeless Media) – Movies 4 You: Horror μαζί με άλλες 3 ταινίες
R2 Γαλλία (Rene Chateau Video)
R2 Ιταλία (No Shame)

Οι Αμερικάνικες εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και έχουν letterboxed εικόνα, η Ιταλική φαίνεται επίσης χωρίς περικοπές και έχει αναμορφική μεταφορά αλλά για τις υπόλοιπες δεν υπάρχει πληροφόρηση.