Ένας επιστήμονας χρησιμοποιεί μια αρχαία συνταγή ανάστασης νεκρών με στόχο την εκδίκηση

Το όνομα του Joe D’Amato είναι συνδεδεμένο με κάθε είδος exploitation και σημάδεψε τη σκηνή τις δεκαετίες του 70 και 80 όσο λίγοι άλλοι. Το έργο του περιλαμβάνει από σκληρά πορνό μέχρι sleazy σπλατεριές και θρίλερ με σαδιστική βία όπως το ABSURD. Με art house αναζητήσεις πάντως ποτέ δεν είχε συνδέσει το όνομα του ο D’Amato κι όμως η πρώτη του ουσιαστικά σκηνοθετική προσπάθεια ήταν όσο κοντά θα μπορούσε να φτάσει κανείς σε μια τέτοια ταινία.

Ξεκινώντας από τις εξαιρετικές πρώτες ύλες που είχε στα χέρια του που περιλάμβαναν ονόματα μεγάλου βεληνεκούς όπως του Klaus Kinski και την εντυπωσιακή μουσική του Berto Pisano ο D’Amato καταφέρνει να συμμαζέψει το σε πολλά σημεία ακατανόητο σενάριο του και στην πράξη να του δίνει μια ονειρική ποιότητα και εξωπραγματική αίσθηση.

Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, λοιπόν, τα πάντα μπορούν να συμβούν και έτσι οι πολλές αυθαιρεσίες του σεναρίου περνούν στο ντούκου μπροστά στην παραισθησιακή ατμόσφαιρα που εσκεμμένα ή μη πετυχαίνει ο D’Amato. Ένα είναι σίγουρο πάντως. Ποτέ από τότε η δουλειά του δεν παρουσιάστηκε τόσο καλλιτεχνικά άρτια και με αληθινή έμπνευση όσο στο DEATH SMILED AT MURDER, ούτε ακόμα και στην προσωπική μου προτίμηση από τη φιλμογραφία του που είναι σίγουρα το BEYOND THE DARKNESS.

Από σεναριακής πλευράς η ιστορία διαδραματίζεται το 1909 και ουσιαστικά υπάρχουν 2 πλοκές που τρέχουν παράλληλα. Η μια αφορά την ιστορία μιας νεαρής που βρίσκεται μεταξύ του αιμομίκτη αδελφού της και του αληθινού έρωτα της με πολλές ανατροπές και αποκαλύψεις ενώ η άλλη αφορά την ίδια νεαρή να επιστρέφει μετά θάνατο στο σπίτι ενός απογόνου του εραστή της με στόχο να εκδικηθεί όσους την έβλαψαν στο παρελθόν. Ένας από αυτούς είναι και ο επιστήμονας που την επανέφερε στη ζωή. Έτσι ανάμεσα σε συνεχή μπρος- πίσω στο χρόνο οι δύο ιστορίες συναντιόνται για να έρθει το ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία φινάλε.

Μέχρι τότε όμως έχουμε στοιχεία από slasher, με τον φονιά α παραμένει αόρατος στην αρχή και βέβαια πολύ από τη λογική του giallo, ένα είδος στο οποίο θα μπορούσε άνετα να καταχωρηθεί το DEATH SMILED AT MURDER. Θα ήταν όμως άδικο για το τελικό αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί ως giallo, με τη λογική ας πούμε του WHAT HAVE YOU DONE TO SOLANGE? γιατί έχει στοιχεία που ξεφεύγουν από αυτό το έντονα καλουπωμένο είδος. Τέτοια στοιχεία είναι ιη διακριτική και μη χρήση του υπερφυσικού παράγοντα αλλά και η όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη προσπάθεια συναισθηματικής φόρτισης με την πονεμένη ιστορία της πρωταγωνίστριας.

Μιλώντας για πρωταγωνιστές, τέτοια είναι σίγουρα η Ewa Aulin που δικαιωματικά έχει τον περισσότερο χρόνο στην οθόνη με μια παθιασμένη ερμηνεία στο ρόλο της ταλαιπωρημένης Greta. Ο Klaus Kinski αν και έχει πρώτη θέση στα credits συμμετέχει λίγο χρόνο και σε αυτόν είναι ο γνωστός καλός Kinski που ξέρουμε με τη διαφορά ότι δυστυχώς είναι ντουμπλαρισμένος για κάποιο λόγο που δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Από εκεί και πέρα ο D’Amato δεν ξεφεύγει από αυτά που έχει κατά καιρούς δηλώσει περί «ραχοκοκαλιάς του Ιταλικού σινεμά» και ως εκ τούτου χρησιμοποιεί όση περισσότερη βία και γυμνό μπορεί. Δεν λείπουν οι αρκετά δυνατές σκηνές gore όπως ένα εντυπωσιακό για την εποχή ξυράφιασμα και μια αιματηρή επίθεση γάτας σε μια προσπάθεια του D’Amato και του σεναρίου να βάλουν και λίγο από Edgar Alan Poe στο μίγμα.

Ένα μίγμα που δεν είναι ομοιόμορφο και έχει πολλές ανισότητες, αλλά εν γένει καταλήγει σε ένα οπτικά και ακουστικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα που μπορεί να είναι της σχολής Dario Argento από σεναριακής πλευράς, αλλά τουλάχιστον έχει όραμα και εκείνον τον ονειρικό ρυθμό που υπαγορεύει η μαγική μουσική του Berto Pisano που παρασύρει το θεατή αναγκάζοντας τον να αγνοεί τις κακοτοπιές.

Art- Giallo; Slasher-Art-Giallo; Όπως και να το χαρακτηρίσει κανείς το DEATH SMILED AT MURDER είναι ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο από τον Joe D’Amato που όμως στο μέλλον δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το βάρος της κληρονομιάς του και αρκέστηκε στο να αναπτύξει το exploitation τμήμα του στις επόμενες του δουλειές.

Δεν υπάρχει κυκλοφορία στη χώρα μας.

R0 Ολλανδία (Japan Shock)
R0 Γερμανία (X-Rated)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική μεταφορά, αλλά η Γερμανική έχει μόνο ντουμπλαρισμένο στα Γερμανικά ήχο.