Μια ομάδα ανθρώπων καταφεύγει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στο οποίο κατοικεί ένας ερημίτης επιστήμονας, αλλά πέφτουν θύματα ενός μυστηριώδη βρικόλακα που βρίσκεται μέσα στο κτίριο.

Παρόλο που ο Paul Naschy είχε αφήσει το στίγμα του στην παγκόσμια σκηνή τρόμου με το WEREWOLF SHADOW του 1971 και από τότε έπεσε με τα μούτρα σε περιπέτειες του τριχωτού alter ego του, Waldemar Daninsky, η αμέσως επόμενη ταινία του περιέργως δεν ήταν άλλη μια περιπέτεια του ευγενή λυκάνθρωπου. Πιστός στις παλιές του αγάπες και δη τις ταινίες των Universal studios και της Hammer films ο Naschy παίζει για πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα του τον άρχοντα του σκότους, κόμη Δράκουλα, σε μια 100% Nasch-ική εκδοχή!

Φρέσκος από την τεράστια επιτυχία του WEREWOLF SHADOW, ο Naschy κινείται σε παρόμοια θεματικά μοτίβα με 5 άτομα να καταφθάνουν στο ατμοσφαιρικό σανατόριο στο οποίο κατοικεί ένας παράξενος ερημίτης ονόματι Δρ. Wendell Marlow. Πριν από αυτό μαθαίνουμε ότι το σανατόριο υπήρξε στο παρελθόν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον βασιλιά των βρικολάκων, κάτι που φοβίζει αλλά και ταυτόχρονα εξιτάρει τις 3 όμορφες γυναίκες της παρέας. Μετά από λίγη παρότρυνση από το φιλικό ζευγάρι που τις συνοδεύει αλλά και μετά από ατύχημα της άμαξας στην οποία επέβαιναν αναγκάζονται να καταφύγουν για βοήθεια στο σκοτεινό κτίριο.

Θα τους υποδεχτεί ο όπως πάντα ντυμένος στην τρίχα και φρικτά ντουμπλαρισμένος Paul Naschy που θα τους προσφέρει κατάλυμα για τη νύχτα στο φιλόξενο σανατόριο στο οποίο έχει επιλέξει για κατοικία του. Μετά από τις απαραίτητες συστάσεις, αλλά και τις εξίσου απαραίτητες φλογερές ματιές μεταξύ του οικοδεσπότη και των χυμωδών καλεσμένων οι τελευταίοι αποσύρονται στα δωμάτια τους και εκεί είναι που αρχίζουν τα παράξενα συμβάντα.

Πρώτα απ’ όλα έχουμε την εμφάνιση ενός παράξενου ακαθόριστης προέλευσης τύπου που είναι βρικόλακας και ουσιαστικά δίνει το σύνθημα για το πάρτι που υπάρχει στη συνέχεια. Με το πρώτο δάγκωμα στο άτυχο ζευγάρι και την εξαφάνιση τους τα τρία εναπομείναντα κορίτσια έχουν πολύ περισσότερα για τα οποία πρέπει να ανησυχούν από την απουσία του οικοδεσπότη τους κατά τις ώρες της ημέρας. Μια προς μία πέφτουν θύματα των βρικολάκων του σανατόριου, εκτός από μια την οποία σπεύδει να προστατεύσει σε κάθε ευκαιρία από παρόμοιες επιθέσεις ο καλός γιατρός και οικοδεσπότης.

Όμως το κίνητρο του είναι πιο σύνθετο απ’ αυτό που λέει στην φτωχή κοπέλα και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το θάνατο της ώστε να ζήσει για πάντα στο πλάι του οικοδεσπότη που πλέον δεν μπορεί να κρύψει την πραγματική του ταυτότητα. Όλα αυτά οδηγούν σε ένα διφορούμενο αλλά αρκετά απρόβλεπτο φινάλε, αλλά στο διάστημα που προηγείται έχουμε σε αφθονία όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιέρωσαν το σινεμά του Paul Naschy στις καρδιές των φίλων του τρόμου.

Τα στοιχεία αυτά περιλαμβάνουν γενναιόδωρες δόσεις γυμνού, ερωτισμού και sleaze, gore και μπόλικης γοτθικής ατμόσφαιρας στην παράδοση όλων σχεδόν των ταινιών του Naschy. Ο ίδιος ο άρχοντας του Ισπανικού τρόμου είναι ως συνήθως σε φόρμα σε μια συγκρατημένη ερμηνεία που φτάνει στην κορύφωση της προς το τέλος όπου και κορυφώνεται η αγωνία. Αυτή τη φορά ειδικά εφέ υπάρχουν αρκετά περισσότερα απ’ ότι στις προγενέστερες ταινίες του Naschy αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούν να κλέψουν τη δόξα από την υπόθεση η οποία εξελίσσεται όσο παράλογη κι αν φαίνεται μερικές φορές.

Αυτό είναι και ένα μόνιμο πρόβλημα με τα σενάρια του Naschy, ότι δηλαδή υστερούν σε συνοχή και πέφτουν σε αρκετές κακοτοπιές με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν εμπόδισε κανέναν από τους φίλους της δουλειάς του στο να την απολαύσουν. Μ’ αυτή τη λογική το DRACULA’S GREAT LOVE φυσιολογικά δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, ιδίως όταν φροντίζει πάντα να υπάρχουν θεάματα που να καλύπτουν τις σεναριακές αμηχανίες και τις τρύπες στην πλοκή.

Αυτά τα θεάματα προέρχονται κυρίως από τα σωματικά προσόντα των πανέμορφων θηλυκών πρωταγωνιστριών που είναι μία προς μία αλλά και από τα εμβόλιμα ατμοσφαιρικά slow motion πλάνα α λα WEREWOLF SHADOW που ο Naschy φρόντισε να συμπεριληφθούν. Φυσικά έχουμε και αρκετούς αιματηρούς φόνους αλλά και πλάνα μακάβριου ερωτισμού στο στυλ των πιο περιποιημένων ταινιών του Jean Rollin που δένουν άψογα με την σκοτεινή ατμόσφαιρα στο σανατόριο.

Όσο για τον Δράκουλα του Naschy, σίγουρα είναι πολύ πιο ανθρώπινος και προσβάσιμος από τον αντίστοιχο του Christopher Lee που φαινομενικά μιμείται, με τα στοιχεία ηρωισμού και ακαταμάχητης γοητείας που δίνει ο Naschy στους περισσότερους χαρακτήρες τους οποίους υποδύεται να περισσεύουν γι άλλη μια φορά και να υπερισχύουν του υπερφυσικού. Αυτό ασκείται σχεδόν αποκλειστικά από τις όμορφες βρικολακίνες που προστίθενται στο σανατόριο όσο και από τον παράξενο τυπά που κάνει την αρχή. Ο χαρακτήρας του Δράκουλα είναι πολύ υπεράνω από την απλή κακία και το ζωώδες ένστικτο των υποδουλωμένων σε αυτόν και σίγουρα δεν είναι η άμεση πηγή απειλής στην ταινία. Στο φινάλε μάλιστα ο χαρακτήρας του γίνεται ιδιαίτερα τραγικός σε μια επιτυχημένη και παράξενη προσπάθεια του σεναρίου να προσθέσει λίγο από το απαραίτητο ρομάντζο.

Από εκεί και πέρα αρκεί η ακαταμάχητη γοητεία των ταινιών του Naschy για να αντισταθμίσει τις προαναφερόμενες κακοτοπιές και να κάνει το DRACULA’S GREAT LOVE μια ακόμα άξια προσθήκη στις φιλμογραφίες των fans του Euro horror και του Paul Naschy. Το μόνο που λείπει γι αυτό είναι μια πραγματικά καλή έκδοση σε DVD.

Δεν υπάρχει έκδοση στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Eclectic)
R0 Αμερική (Shout Factory) – Elvira’s Movie Macabre

Blu Ray + DVD Αμερικής (Vinegar Syndrome)

Όλες οι εκδόσεις είναι (πιθανότατα) χωρίς περικοπές και με ποιότητα εικόνας VHS με την έκδοση της Elvira να έχει μάλλον καλύτερη μεταφορά εικόνας. Πάντως πηγές αναφέρουν ότι η έκδοση της Eclectic είναι η πιο πλήρης που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή (αυτή έχω κι εγώ).
ΕDIT 2016: Η πρόσφατη κυκλοφορία σε Blu Ray από την Vinegar Syndrome είναι η απόλυτη έκδοση της ταινίας μέχρι στιγμής και η διαφορά της με τις υπόλοιπες τόσο σε ποιότητα εικόνας όσο και σε extras είναι χαώδης.