Τρεις ιστορίες αφιερωμένες στο σαδισμό των μελών της Yakuza.
Σχόλια:
O σκηνοθέτης που το 1968 μας χάρισε το διφορούμενο SHOGUN’S JOY OF TORTURE επιστρέφει σε γνώριμα λημέρια ένα χρόνο μετά, με άλλη μία ταινία ανθολογίας ουσιαστικά αφιερωμένη στη βαρβαρότητα και το σαδισμό των Yakuza καθώς επιβάλουν το Νόμο της Yakuza, με τρεις ιστορίες που λαμβάνουν χώρο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους στην Ιαπωνία. Και λέω ουσιαστικά γιατί ιδίως με την τρίτη ιστορία το YAKUZA’S LAW μεταμορφώνεται σε γκανγκστερική περιπέτεια πολεμικών τεχνών σε στυλ THE STREET FIGHTER αλλάζοντας τελείως το ύφος του.
Η πρώτη ιστορία εποχής είναι γενικά αδιάφορη, και είναι απλή συγκάλυψη για το σόου βασανιστηρίων και φρικαλεοτήτων των Yakuza, που παρόλο που υποστηρίζεται από ψιλοξεπερασμένα ειδικά εφέ gore με τα σημερινά στάνταρντς, παραμένει με απίστευτη κακία και δίψα για αίμα. Άνθρωποι σουβλίζονται ζωντανοί, μάτια βγαίνουν με μαχαίρι από τις κόχες, ακρωτηριασμοί και αποκεφαλισμοί είναι στην ημερήσια διάταξη, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος πλοκής που τελικά στερεί το ενδιαφέρον.
Η επόμενη ιστορία που διαδραματίζεται σε κοντινότερη εποχή για την οποία όμως πάλι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος κάπως βελτιώνει την κατάσταση, αλλά πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος παραμένει ο υπερβολικός σαδισμός και εκδικητικότητα των Yakuza. Πραγματικά σε ορισμένες περιπτώσεις αναρωτιέται κανείς πόση αλήθεια υπάρχει πίσω από το φαινομενικά υπερβολικό προφίλ των Yakuza που δίνεται από τον Teruo Ishii. Παρουσιάζονται πραγματικά σαν μηχανές, με μοναδικό ενδιαφέρον το πώς θα προξενήσουν όσο περισσότερο πόνο γίνεται στους γύρω τους, φίλους και εχθρούς.
Η τρίτη και λογικά καλύτερη από ψυχαγωγικής πλευράς ιστορία που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Ιαπωνία του τέλους της δεκαετίας του ‘60 είναι περισσότερο γκανγκστερική περιπέτεια δράσης με λιγότερη έμφαση στις αιματηρές συνήθειες των Yakuza. Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι λείπουν οι ακρότητες, κάθε άλλο! Κι εδώ ο Ishii προσπαθεί να σοκάρει, με ζευγάρια να βασανίζονται και να δένονται χειροπόδαρα σε κάσες που γεμίζουν από τσιμέντο ταχείας πήξεως, προτού πεταχτούν στο βυθό της θάλασσας, και άλλες παρόμοιες τακτικές των Yakuza κατακλύζουν την οθόνη. Όλα καταλήγουν στο αναμενόμενο αιματοκύλισμα, με πολύ πιστολίδι σε στυλ John Woo αλλά με λιγότερο στυλ από τη δράση του Χονγκ Κονγκέζου μαέστρου της δράσης.
Το YAKUZA’S LAW είναι αρκετά άνισο, με την πλειοψηφία του να απευθύνεται στους κυνηγούς gore με φανερή διάθεση να σοκάρει και να προσβάλει, αλλά στην πορεία μοιάζει να το μετανιώνει λιγάκι και να προσπαθεί να ανοιχτεί και σε πιο mainstream κοινό, χωρίς όμως να επιτυγχάνει απόλυτα. Πάντως κανείς πρέπει να αναγνωρίσει ότι σαν Shock cinema την εποχή του πρέπει να συζητήθηκε πολύ, ενώ ακόμα και σήμερα που έχει χάσει την αρχική του δύναμη, σε ένα βαθμό καταφέρνει να σοκάρει. Πάντως για τους οπαδούς του exploitation σινεμά μια ευκαιρία στο YAKUZA’S LAW πρέπει να δοθεί αφού έχει αρκετά καλά στοιχεία. Αλλά στο τέλος της ημέρας δύσκολα μπορεί να ενθουσιάσει μια ταινία που οι πρωταγωνιστές είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αιμοδιψείς μανιακοί που συνήθως καθαρίζουν τους υπόλοιπους με τον πιο φρικτό τρόπο πριν προλάβει καν να τους συνηθίσει ο θεατής στο μάτι.
H R2 Γερμανίας είναι λογοκριμένη. Οι υπόλοιπες είναι χωρίς περικοπές, με καλύτερη την R0 που έχει αναμορφική widescreen μεταφορά, αλλά μόνο αν μιλάτε Ιαπωνικά ή Ολλανδικά, μιας και έχει μόνο το Ιαπωνικό ηχητικό κανάλι με Ολλανδικούς υπότιτλους. Η R2 Ολλανδίας είναι χωρίς περικοπές και περιέχει Ιαπωνικό και Γερμανικό κανάλι ήχου, με Ολλανδικούς, Αγγλικούς και Γερμανικούς υπότιτλους, ενώ από extras περιέχει το trailer.
O σκηνοθέτης που το 1968 μας χάρισε το διφορούμενο 
Η πρώτη ιστορία εποχής είναι γενικά αδιάφορη, και είναι απλή συγκάλυψη για το σόου βασανιστηρίων και φρικαλεοτήτων των Yakuza, που παρόλο που υποστηρίζεται από ψιλοξεπερασμένα ειδικά εφέ gore με τα σημερινά στάνταρντς, παραμένει με απίστευτη κακία και δίψα για αίμα. Άνθρωποι σουβλίζονται ζωντανοί, μάτια βγαίνουν με μαχαίρι από τις κόχες, ακρωτηριασμοί και αποκεφαλισμοί είναι στην ημερήσια διάταξη, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος πλοκής που τελικά στερεί το ενδιαφέρον. 
Η επόμενη ιστορία που διαδραματίζεται σε κοντινότερη εποχή για την οποία όμως πάλι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος κάπως βελτιώνει την κατάσταση, αλλά πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος παραμένει ο υπερβολικός σαδισμός και εκδικητικότητα των Yakuza. Πραγματικά σε ορισμένες περιπτώσεις αναρωτιέται κανείς πόση αλήθεια υπάρχει πίσω από το φαινομενικά υπερβολικό προφίλ των Yakuza που δίνεται από τον 
Η τρίτη και λογικά καλύτερη από ψυχαγωγικής πλευράς ιστορία που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Ιαπωνία του τέλους της δεκαετίας του ‘60 είναι περισσότερο γκανγκστερική περιπέτεια δράσης με λιγότερη έμφαση στις αιματηρές συνήθειες των Yakuza. Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι λείπουν οι ακρότητες, κάθε άλλο! Κι εδώ ο Ishii προσπαθεί να σοκάρει, με ζευγάρια να βασανίζονται και να δένονται χειροπόδαρα σε κάσες που γεμίζουν από τσιμέντο ταχείας πήξεως, προτού πεταχτούν στο βυθό της θάλασσας, και άλλες παρόμοιες τακτικές των Yakuza κατακλύζουν την οθόνη. Όλα καταλήγουν στο αναμενόμενο αιματοκύλισμα, με πολύ πιστολίδι σε στυλ 
Το 
