Ένας επιστήμονας μεταμορφώνεται σε αιμοβόρο τέρας όταν τα πειράματα του με βακτήρια ξεφεύγουν από τον έλεγχο του.

Άλλη μια από εκείνες τις ταινίες που όσο και να προσπαθήσω κατά βάθος ξέρω ότι δεν πρόκειται να γράψω αμερόληπτο σχολιασμό. Λόγοι για κάτι τέτοιο είναι ότι αφ’ ενός είναι από την χρυσή εποχή του Ιταλικού εμπορικού σινεμά και εφ’ εταίρου έχει εκείνη τη «μουντάδα» της παλιάς σκονισμένης κόπιας που αμέσως με κερδίζει.

Επί της ουσίας, πρόκειται για μια ταινία που ξεπερνάει τα όρια των διαφόρων genres και κινείται τόσο στον τρόμο όσο και στην επιστημονική φαντασία με ολίγα στοιχεία από giallo που εκείνη την εποχή ήταν στα χάι του. Έχει να κάνει με μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλή τον καθηγητή Adams (Roberto Ricci) ο οποίος εξαφανίζεται από προσώπου γης μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα στο εργαστήριο του. Οι θεατές όμως γνωρίζουν ότι ο καλός καθηγητής έχει στην πραγματικότητα μεταμορφωθεί σε φρικτό τέρας που αρχίζει να σπέρνει τον τρόμο και το θάνατο στο Λονδίνο, ένα τέρας που είναι ο φορέας ενός εξαιρετικά επικίνδυνου ιού που μπορεί ακόμα και να εξαφανίσει την ζωή από το πρόσωπο της Γης.

Στην υπόθεση καλείται ο ντετέκτιβ Kirk (David Warbeck) την οποία και πρέπει να χειριστεί με άκρα μυστικότητα. Στο πλευρό του η Janet Agren, βοηθός του εξαφανισμένου καθηγητή που ξέρει κάτι παραπάνω για το μικρόβιο το οποίο ξέφυγε από το εργαστήριο και απειλεί την ανθρωπότητα. Όσο όμως οι αιματηροί φόνοι συνεχίζονται η κυβέρνηση είναι ανήσυχη και προτιμάει να κηρύξει σε καραντίνα το συγκεκριμένο σημείο της πόλης με τη σκέψη της ολοκληρωτικής εξολόθρευσης 1000 κατοίκων που θα θυσιαστούν για να σώσουν τα εκατομμύρια των υπολοίπων από τον θανατηφόρο ιό. Έτσι οι Warbeck και Agren ξεκινούν μια προσπάθεια εντοπισμού του καθηγητή- τέρατος πριν πέσει η βόμβα από τα ανυπόμονα κυβερνητικά στελέχη.

Τυπική ιστορία επιδημίας που εμπλουτίζεται με διάφορες αιματηρές δολοφονίες του αρκετά εύστοχα μακιγιαρισμένου τέρατος, αλλά δυστυχώς και με πολύ μπλα- μπλα και σημεία πλήρους ακινησίας στη δράση. Στην αρχή το όλο πράγμα έχει την υφή ενός όχι και τόσο καλού giallo ενώ προς το μέσο μετατρέπεται στο στάνταρ θέαμα τέρατος που βγήκε παγανιά, με το στοιχείο της επικείμενης καταστροφής που μπορεί να αποτραπεί μόνο αν πιάσουν το τέρας και εξουδετερώσουν τον ιό να αρχίζει να αναπτύσσεται προς το τελευταίο κομμάτι της ταινίας.

Όλα αυτά όμως στην πράξη δεν αποδίδονται όπως θα ήθελε τόσο ο έμπειρος Tonino Ricci όσο και το κοινό, μιας και η έλλειψη ατμόσφαιρας και ρυθμού δεν αφήνει τα στοιχείο του επικείμενου κινδύνου να καλλιεργηθεί και συν τοις άλλοις θάβει και τις τυπικές ερμηνείες των τακτικών σε Ιταλικές ταινίες David Warbeck και Janet Agren, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου. Στο φινάλε ίσως έχουμε ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ταινία από άποψη αγωνίας και ατμόσφαιρας με την αναζήτηση του τέρατος στα τούνελ του Λονδρέζικου συστήματος αποχέτευσης.

Στα θετικά εκτός από το φινάλε είναι κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές gore, οπωσδήποτε το τέρας, τουλάχιστον όσο δεν ουρλιάζει ενοχλητικά και μια φιλόδοξη αλλά όχι και τόσο επιτυχημένη επιδρομή του στο σινεμά της γειτονιάς. Εκεί υπάρχει και ένα σινεφίλ αστείο που να πω την αλήθεια δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν έγινε κατά λάθος ή επίτηδες από τον Tonino Ricci και έχει να κάνει με την ταινία την οποία βλέπουν οι θεατές του σινεμά πριν την επιδρομή του τέρατος. Η συγκεκριμένη ταινία είναι συνεχόμενα πλάνα ενός άνδρα που μπαίνει στο αμάξι του και το οδηγεί με συνοδεία μιας απίστευτα κακόγουστης και ενοχλητικής μουσικής που θα μπορούσε να θεωρηθεί μπηχτή του Tonino Ricci στο Art House σινεμά της εποχής και όχι μόνο, στο οποίο γενικά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τις εκφράσεις των προσώπων των θεατών που κανείς πρέπει να δει για να πιστέψει!

Όταν όμως η κύρια σκηνή που ξεχωρίζει σε μια ταινία με επιδημία, θανατηφόρο ιό και αιμοβόρο τέρας είναι ένα επιτηδευμένο ή μη αστείο του σκηνοθέτη, τότε κανείς καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχουν και πολλά άλλα αξιοσημείωτα στην ταινία που γενικά κινείται στην μετριότητα και απευθύνεται αποκλειστικά στους fans της Ιταλικής σχολής τρόμου- επιστημονικής φαντασίας των 70’s. Μην ξεχνάμε βέβαια και την ατάκα που εμφανίζεται μετά τους τίτλους τέλους που προειδοποιεί ότι «Αυτό που είδατε μπορεί να συμβεί πραγματικά, και μπορεί να έχει ήδη συμβεί»!

Γενικά πάντως βλέπεται ευχάριστα και ίσως γεμίσει ένα αργό Κυριακάτικο απόγευμα για τις φίλες και φίλους του «κακού» Ιταλικού σινεμά, αλλά μέχρι εκεί.

Δεν υπάρχει κυκλοφορία στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mill Creek)

Η μοναδική αυτή έκδοση είναι χωρίς περικοπές και με ποιότητα εικόνας VHS. Πιθανότατα να υπάρχει και σε άλλες budget εκδόσεις παρόμοιας ποιότητας.