Ο Pinhead, οι Cenobites και ο Κύβος Παζλ έχουν γίνει μόδα με αποκορύφωμα το δικτυακό παιχνίδι Hellworld. Μια παρέα νεαρών κερδίζουν τη συμμετοχή τους στο ετήσιο πάρτι του παιχνιδιού που διοργανώνει ένας ιδιόρρυθμος συλλέκτης. Όμως γρήγορα θα ανακαλύψουν ότι το πάρτι είναι ένα απλό πρόσχημα και η αληθινή Κόλαση τους ακολουθεί.
Σχόλια:
Μετά από 7 (!) πραγματικά αξιόλογες ταινίες στο franchise του HELLRAISER έρχεται η τελευταία μέχρι στιγμής ταινία της σειράς και μας δίνει ένα λόγο για να γκρινιάσουμε για το πόσο κακά είναι τα franchise και το πόσο αχρείαστες οι συνέχειες με μοναδικό στόχο το χρήμα. Όμως ο γράφων είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούν το συγκεκριμένο franchise ως ένα από τα πιο επιτυχημένα που έγιναν ποτέ στην ιστορία των ταινιών τρόμου και που χρειάστηκαν να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας για να δούμε την πρώτη πραγματικά κακή συνέχεια. Και δυστυχώς το HELLWORLD αν και θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνο του σαν ανεξάρτητη ταινία τρόμου (όπως και τα INFERNO, HELLSEEKER και DEADER για να είμαστε δίκαιοι), χρησιμοποιεί τελικά το βαρύ τίτλο του Hellraiser για να καταδείξει ότι πρόκειται για την επόμενη ταινία του franchise και για να κερδίσει το όποιο επιχειρησιακό πλεονέκτημα όταν αρχίσει η καταμέτρηση των εισπράξεων.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Rick Bota, ο μόνος σκηνοθέτης με 3 ταινίες του franchise στο ενεργητικό του, προδίδει το πνεύμα της σειράς το οποίο υπηρέτησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο HELLSEEKER και συντήρησε με νύχια και με δόντια στο DEADER κάνοντας μια τυπική ιστορία εκδίκησης στην οποία ο Pinhead και οι Cenobites είναι απλώς απρόθυμοι προσκεκλημένοι.
Η ιστορία έχει να κάνει με μια παρέα νεαρών εθισμένων στο δικτυακό παιχνίδι ‘Hellworld’, έναν κακόγουστο on-line φόρο τιμής στον Pinhead, τους Cenobites και τον Κύβο παζλ. 2 χρόνια μετά τον ξαφνικό θάνατο ενός από τους φίλους τους τον οποίο αποδίδουν στο εθισμό του στο παιχνίδι, οι φίλοι μας δεν φαίνεται να έχουν βάλει μυαλό καθώς πέφτουν με τα μούτρα σε μια πρόσκληση για ζωντανό Hellworld πάρτι σε ένα άγνωστο σπίτι. Έτσι, αφού πρώτα εξασφαλίζουν τις on-line προσκλήσεις τους πηγαίνουν εκεί και τους καλωσορίζει ο Lance Henriksen, ο οικοδεσπότης τους που μοιάζει να έχει πώρωση με τον Κύβο παζλ, το Hellworld και γενικότερα τα μακάβρια στοιχεία του μύθου των Cenobites.
Προβλέψιμα, οι φίλοι μας δεν προλαβαίνουν καλά- καλά το πρώτο καμάκι και ένας- ένας αρχίζουν να πέφτουν θύματα ενός μυστηριώδη δολοφόνου, που τους παγιδεύει στο σπίτι και τους οδηγεί σε θανατηφόρες παγίδες. Δεν χρειάζεται να περάσει και ιδιαίτερος χρόνος για να μάθουμε ότι δεν πρόκειται για τον Pinhead και τους Cenobites, αλλά για τον πατέρα του φίλους τους που αυτοκτόνησε που θέλει να τους εκδικηθεί αφού τους θεωρεί υπεύθυνους για το θάνατο του γιου του. Έτσι, το πάρτι γίνεται αγώνας επιβίωσης για την όμορφη Chelsea και το φίλο της Mike.
Ακούω ήδη φωνές, «Μα που είναι ο Pinhead, Οι Cenobites και ο Κύβος Παζλ;». Η απάντηση είναι ότι δυστυχώς δεν υπάρχουν, μιας και ο Rick Bota και οι υπόλοιποι συντελεστές θεώρησαν ότι ο αγαπημένος δαίμονας των fans των ταινιών τρόμου δεν έχει θέση στη συγκεκριμένη σειρά παρά καθαρά σαν διακοσμητικό στοιχείο. Το σύνολο των σκηνών στις οποίες εμφανίζεται ο Doug Bradley αλλά και οι cenobites μοιάζουν να έχουν μπει δια της βίας στην ταινία, όταν και η ομάδα παραγωγής αντιλήφθηκε ότι η ταινία του Rick Bota επί της ουσίας δεν έχει να κάνει μαζί τους.
Έτσι, αυτό που μένει για τους καλόβολους οπαδούς της σκηνής (γιατί υποθέτω οι φίλοι του franchise θα τα έχουν πάρει στο κρανίο από την αρχή) είναι κάποιες εμπνευσμένες και αιματηρές σκηνές φόνων, η παρουσία του Lance Henriksen, που πάντως δεν έχει και πολλά κέφια, και το φινάλε στο οποίο τελικά βλέπουμε τον Pinhead στο ρόλο που όλοι θέλουμε να τον βλέπουμε, αυτό του αδυσώπητου Δαίμονα από την κόλαση που δεν ανέχεται να βλέπει το όνομα του να χρησιμοποιείται για ποταπούς λόγους εκδίκησης.
Να τονίσω εδώ ότι ίσως η όλη ιστορία να είχε προκύψει κάπως καλύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον αν δεν είχε χρησιμοποιηθεί ο όρος ‘Hellraiser’ και είχε πλασαριστεί σαν ακόμα μια άμυαλα αιματηρή νεανική ταινία τρόμου. Όμως η ύπαρξη του ονόματος και μόνο θέτει υψηλότερα στάνταρντς απ’ ότι συνήθως και δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος του.
Μπορώ να πω ότι πρόκειται εύκολα για το χειρότερο και λιγότερο εμπνευσμένο επεισόδιο του franchise το οποίο ίσως και να καταδίκασε τις όποιες ελπίδες για νέα επεισόδια στο μέλλον. Κάποιοι ίσως να ξεφυσήσουν με ανακούφιση ότι «επιτέλους, δεν θα ξαναδούμε άλλο Hellraiser», αλλά οι αληθινοί fans της σειράς σίγουρα θα νιώσουν μια νοσταλγία για μια σειρά που υπηρέτησε τη σκηνή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσα χρόνια, με αξιόλογες ταινίες που απλά στην πορεία έχασαν λιγάκι την κατεύθυνσή τους. Προσωπικά θεωρώ πως ο Pinhead δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη και ελπίζω να τον ξαναδούμε σε νέες συνέχειες που θα επιστρέψουν στο πνεύμα των HELLBOUND, INFERNO και BLOODLINE, έτσι για να διορθωθεί αυτή η τελευταία άδικη εικόνα που δημιούργησε για τη σειρά το HELLWORLD.
DVD Notes:
Η ταινία κυκλοφόρησε στη χώρα μας από την Audio Visual, όπως μας επισήμανε το μέλος του b-movies.gr Guratza το οποίο και ευχαριστούμε πολύ.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R1 Αμερική (Dimension Home Video) R2 Ολλανδία (RCV)
Και οι δυο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και αναμορφική μεταφορά. Η R1 κερδίζει μιας και περιλαμβάνει και ηχητικό σχολιασμό του σκηνοθέτη και άλλων συντελεστών.
Μετά από 7 (!) πραγματικά αξιόλογες ταινίες στο franchise του 
Το πρόβλημα είναι ότι ο 
Η ιστορία έχει να κάνει με μια παρέα νεαρών εθισμένων στο δικτυακό παιχνίδι ‘Hellworld’, έναν κακόγουστο on-line φόρο τιμής στον Pinhead, τους Cenobites και τον Κύβο παζλ. 2 χρόνια μετά τον ξαφνικό θάνατο ενός από τους φίλους τους τον οποίο αποδίδουν στο εθισμό του στο παιχνίδι, οι φίλοι μας δεν φαίνεται να έχουν βάλει μυαλό καθώς πέφτουν με τα μούτρα σε μια πρόσκληση για ζωντανό Hellworld πάρτι σε ένα άγνωστο σπίτι. Έτσι, αφού πρώτα εξασφαλίζουν τις on-line προσκλήσεις τους πηγαίνουν εκεί και τους καλωσορίζει ο 
Προβλέψιμα, οι φίλοι μας δεν προλαβαίνουν καλά- καλά το πρώτο καμάκι και ένας- ένας αρχίζουν να πέφτουν θύματα ενός μυστηριώδη δολοφόνου, που τους παγιδεύει στο σπίτι και τους οδηγεί σε θανατηφόρες παγίδες. Δεν χρειάζεται να περάσει και ιδιαίτερος χρόνος για να μάθουμε ότι δεν πρόκειται για τον Pinhead και τους Cenobites, αλλά για τον πατέρα του φίλους τους που αυτοκτόνησε που θέλει να τους εκδικηθεί αφού τους θεωρεί υπεύθυνους για το θάνατο του γιου του. Έτσι, το πάρτι γίνεται αγώνας επιβίωσης για την όμορφη Chelsea και το φίλο της Mike.
Ακούω ήδη φωνές, «Μα που είναι ο Pinhead, Οι Cenobites και ο Κύβος Παζλ;». Η απάντηση είναι ότι δυστυχώς δεν υπάρχουν, μιας και ο 
Έτσι, αυτό που μένει για τους καλόβολους οπαδούς της σκηνής (γιατί υποθέτω οι φίλοι του franchise θα τα έχουν πάρει στο κρανίο από την αρχή) είναι κάποιες εμπνευσμένες και αιματηρές σκηνές φόνων, η παρουσία του 
Να τονίσω εδώ ότι ίσως η όλη ιστορία να είχε προκύψει κάπως καλύτερη και με περισσότερο ενδιαφέρον αν δεν είχε χρησιμοποιηθεί ο όρος ‘Hellraiser’ και είχε πλασαριστεί σαν ακόμα μια άμυαλα αιματηρή νεανική ταινία τρόμου. Όμως η ύπαρξη του ονόματος και μόνο θέτει υψηλότερα στάνταρντς απ’ ότι συνήθως και δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος του.
Μπορώ να πω ότι πρόκειται εύκολα για το χειρότερο και λιγότερο εμπνευσμένο επεισόδιο του franchise το οποίο ίσως και να καταδίκασε τις όποιες ελπίδες για νέα επεισόδια στο μέλλον. Κάποιοι ίσως να ξεφυσήσουν με ανακούφιση ότι «επιτέλους, δεν θα ξαναδούμε άλλο Hellraiser», αλλά οι αληθινοί fans της σειράς σίγουρα θα νιώσουν μια νοσταλγία για μια σειρά που υπηρέτησε τη σκηνή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσα χρόνια, με αξιόλογες ταινίες που απλά στην πορεία έχασαν λιγάκι την κατεύθυνσή τους. Προσωπικά θεωρώ πως ο Pinhead δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη και ελπίζω να τον ξαναδούμε σε νέες συνέχειες που θα επιστρέψουν στο πνεύμα των 
