Οι περισσότεροι που γνωρίζουν τον Gaspar Noι είναι από την σκοτεινή ιστορία βιασμού και εκδίκησης που περιγράφει στο
IRREVERSIBLE. Το
I STAND ALONE είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους και συνεχίζει ακριβώς από εκεί που είχε σταματήσει το
CARNE ΤΟΥ 1991.
Το γιατί πήρε στο
Noe 7 χρόνια για να το γυρίσει είναι ένα θέμα που οφείλεται κυρίως στην έλλειψη χρημάτων μιας και οι επίδοξοι παραγωγοί θορυβήθηκαν από τη βία και την ωμότητα του
CARNE, αλλά και από το γεγονός ότι πολλοί θεωρούσαν το
I STAND ALONE ένα περιττό sequel. Έτσι ο
Noι μαζί με τη γυναίκα του
Lucile Hadzihalilovic συγκέντρωσαν χρήματα από μόνοι τους και τα γυρίσματα του
I STAND ALONE κράτησαν περίπου 4 χρόνια μέχρι τελικά να κυκλοφορήσει η ταινία.
Το
I STAND ALONE παρασύρει το θεατή σε ένα ταξίδι χωρίς ζώνη ασφαλείας σε ένα κόσμο μίσους, μισογυνισμού, ομοφοβίας και γενικότερα απόγνωσης, μέσα από την οπτική γωνία του μεσήλικα πρώην χασάπη, ο οποίος μη μπορώντας να αντέξει την καθημερινή πάλη που είναι η ζωή του, αποφασίζει να δώσει ένα τέλος.
Ο Gaspar Noι μας βάζει στο πρώτο τραπέζι πίστα του μυαλού του ήρωα της ταινίας, που όμως δεν είναι και το πιο ασφαλές μέρος να βρίσκεται κανείς, ιδίως αν σοκάρεται εύκολα. Ο χασάπης είναι σε γενικές γραμμές ένας συνηθισμένος άνθρωπος, σαν πάρα πολλούς γύρω μας, για τον οποίο όλα πάνε στραβά. Η ζωή του είναι ένα αδιέξοδο, μια άνιση μάχη μεταξύ της αποτυχίας και της αυτοεκτίμησης.
Χωρίς λεφτά και ελπίδα για το μέλλον, ο φίλος μας επιδίδεται σε έναν κυκεώνα σκέψεων και εκτιμήσεων της μέχρι τώρα πορείας του που τον φέρνουν όλο και περισσότερο σε απόγνωση. Ο τύπος μισεί τα πάντα: τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και γενικότερα το ασθενές φύλο, τους ομοφυλόφιλους, τις μειονότητες, τους πρώην συνεργάτες και φίλους του και, αναπόφευκτα τον ίδιο τον εαυτό του. Κάτι μεταξύ TAXI DRIVER και
COMBAT SHOCK αλλά στο πολύ ρεαλιστικό και ωμό. Ο χασάπης δένει τέλεια με τα καταθλιπτικά τοπία του σκηνικού του
Noe σε ένα Παρίσι που λίγοι γνωρίζουν. Στο Παρίσι της φτώχειας και του ρατσισμού, της φρίκης και της κακομοιριάς.
Πώς όμως μπορεί ο θεατής να συμπαθήσει και να ταυτιστεί με τον ήρωά μας;
Μα είναι απλό! Δεν μπορεί!
Ο χασάπης είναι ένας μισητός χαρακτήρας, τόσο έντονα αποκρουστικός που δύσκολα κανείς θα παρακολουθήσει το ανίερο ταξίδι του με κατανόηση, πόσο μάλλον συμπάθεια. Παρ’ όλα αυτά, ο
Νoe καταφέρνει να μας μεταδώσει αυτό ακριβώς που θέλει. Να τρίψει στη μούρη του θεατή αυτόν τον εξαιρετικά δυσάρεστο χαρακτήρα, κάνοντας όλους μας αναπόφευκτα να σκεφτούμε ότι πιθανότατα θα υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι που περπατούν ανάμεσά μας, προσπαθώντας να βγάλουν άκρη από μια ζωή που τους πήγε πολύ, μα πάρα πολύ στραβά.
Το τελευταίο εικοσάλεπτο της ταινίας είναι ένας καταιγισμός βίας, ωμότητας και μιασματικής διάθεσης, που έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι των θεατών- mainstream ή σκληραγωγημένων b-μουβάδων που δεν θα μπορέσουν να χωνέψουν το δίλημα του ήρωα. Βιασμός ή δολοφονία του πιο αγαπημένου του προσώπου; Εξιλέωση; Όχι σήμερα!
Η ταινία τελειώνει και αφήνει το θεατή αποσβολωμένο και ψυχοπλακωμένο, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Ένα παρόμοιο συναίσθημα όπως μετά την προβολή του
IRREVERSIBLE. Καμία ικανοποίηση, καμία σωτηρία της ψυχής του ήρωα, αλλά ούτε και του θεατή.
Η κάθοδος στην κολαση συνεχίζεται με ταχύτητα ρουκέτας. Μπορείτε να την αντέξετε; Αν ναι, μην χάσετε το
I STAND ALONE. Αν όχι, καλύτερα κινηθείτε σε πιο ασφαλή κινηματογραφικά μονοπάτια, γιατί το
I STAND ALONE σίγουρα δεν είναι μαζική ψυχαγωγία.
Εγώ πάντως περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη ταινία του Gaspar Noι, για να δω σε ποιους σκοτεινούς διαδρόμους της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης θα μας οδηγήσει πάλι.
