Σχόλια:  Είναι γνωστό ότι είμαι μεγάλος fan της Ε/Φ, αλλά έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε μετά- αποκαλυπτικές περιπέτειες στυλ THE LAST MAN ON EARTH που η Γη έχει ερημώσει λόγω κάποιας φυσικής ή αφύσικης καταστροφής και έχει μείνει ένας άνθρωπος μόνο με κληρονομιά τον πλανήτη μας.
Το Νεοζηλανδικό THE QUIET EARTH ανήκει ξεκάθαρα σ’ αυτήν την κατηγορία, μαζί με τα THE OMEGA MAN, NIGHT OF THE COMET, κλπ, όμως με μία βασική διαφορά. Ότι ενώ τα προαναφερόμενα είναι γενικά οι τυπικές περιπέτειες Ε/Φ, με δράση, ξύλο και τα συναφή, το συγκεκριμένο εργάκι προσπαθεί να σταθεί περισσότερο στα συναισθήματα του τελευταίου ανθρώπου στη Γη και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει εσωτερικά την κατάσταση, παρά στις περιπέτειές του στον νέο αφιλόξενο κόσμο.
Σ’ αυτό συμβάλει αρκετά το βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Craig Harrison σενάριο που, σε αντίθεση με τις αρκετές παρόμοιες θεματικά ταινίες, δεν προσθέτει τους μεταλλαγμένους κακούς που υπήρχαν σε όλα τα προαναφερόμενα και αποτελούσαν την κύρια πηγή απειλής.
Στο THE QUIET EARTH η απειλή είναι ακαθόριστη και κρυμμένη, κάτι που κατά τη γνώμη μου δίνει πολύ περισσότερη αξία στο γεγονός ότι παρόλη την απουσία χειροπιαστών εχθρών και παρόλο το μυστήριο που καλύπτει τα γεγονότα, ο Geoff Murphy καταφέρνει να συντηρεί το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος.
Ο ήρωας εδώ (Bruno Lawrence) αντιμετωπίζει αρκετά ρεαλιστικά την όλη ξαφνική αλλαγή στη ζωή του, προσπαθώντας κατ’ αρχάς να εξαντλήσει κάθε πιθανό τρόπο για να εντοπίσει άλλους επιζώντες, αλλά μετά από λίγο αρχίζει να υποκύπτει στο σχεδόν Θεϊκό status που έχει αποκτήσει. Έτσι, αρχίζει να απολαμβάνει αυτό που έχει να του προσφέρει μια Γη που είναι όλη δική του. Αρχίζει να μετακομίζει, να αλλάζει αμάξια, μέχρι και να εκφωνεί λόγους σε φανταστικό κοινό. Η μοναξιά, όμως, δεν αργεί να τον χτυπήσει, και φτάνει στα όρια της τρέλας, όπως και ο Vincent Price σχεδόν 20 χρόνια πριν στο THE LAST MAN ON EARTH.
Εκεί που βρίσκεται στα όριά του, ανακαλύπτει μια γυναίκα επιζών. Η παρέα είναι αυτό που χρειάζονται και οι δύο, μιας και φυσιολογικά γίνονται αχώριστοι, εραστές και φίλοι σε έναν παγωμένο και έρημο κόσμο.
Όχι και τόσο έρημο, όμως, αφού γρήγορα μπαίνει και τρίτος στην εξίσωση και μαζί προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη στη Γη, γιατί γλίτωσαν οι τρεις τους και πώς μπορούν να διορθώσουν τα πράγματα.
Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα βασικά ερωτήματα έρχονται στην πορεία του THE QUIET EARTH, αλλά έχουν δευτερεύουσα θέση πίσω από την ψυχοσύνθεση των τριών πρωταγωνιστών, που μοιάζει το κύριο ενδιαφέρον του Geoff Murphy. Οι χαρακτήρες τους αποκαλύπτονται σταδιακά, όπως και οι μανίες τους και οι σκέψεις τους για αυτό που έχει συμβεί.
Ο Murphy δεν απορρίπτει κανένα σενάριο, αλλά ούτε και δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις γι αυτά τα θέματα, παρά μόνο μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας. Εκεί έχουμε τις πράξεις μετάνοιας των ηρώων, με πρώτον απ’ όλους τον επιστήμονα Bruno Lawrence που θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για αυτό που συνέβη, όσο και τον νεοφερμένο Api (Pete Smith) που αν και γενικά είναι καλός άνθρωπος, κουβαλάει μαζί του τις τύψεις από την προηγούμενη του ζωή και τις ανήθικες πράξεις του.
Το φινάλε είναι πραγματικά εμπνευσμένο, χωρίς ξεκάθαρη λύση στο μυστήριο, που όμως προβληματίζει και συγκινεί. Έγιναν οι παρανοϊκοί φόβοι και σκέψεις του Bruno Lawrence πραγματικότητα; Ήταν όντως όλα δημιουργήματα της φαντασίας του η Alisson και ο Api; Ήταν όντως αυτός ο υπαίτιος για το συμβάν; Μήπως τελικά ήταν ο Θεός που είχε νομίσει στην αρχή; Το αν τελικά όντως ανέστρεψε το πρόβλημα και έσωσε τον πλανήτη γίνεται δευτερεύον ερώτημα για τον Murphy.
Φινάλε τροφή για σκέψη, πολύ ψαγμένο και πανέξυπνο, όπως είναι γενικά όλο το THE QUIET EARTH, που μετά το τέλος του προσωπικά μ’ έκανε να νιώσω σαν μόλις να είχα φάει ένα σπάνιο και εξειδικευμένο gourmet φαγητό.
Και το ευχαριστήθηκα πολύ, παρόλο που ήμουν προετοιμασμένος για ένα απλό μπέργκερ με τηγανητές πατάτες.
|
