Σχόλια: Ένα giallo από τον σκηνοθέτη του CANNIBAL FEROX και NIGHTMARE CITY με όλα τα στοιχεία εκείνα που θα περίμενε κανείς που έχει κάποια επαφή με το έργο του Umberto Lenzi. Πολύ μέτρια, άνευρη σκηνοθεσία, πεζή αφήγηση που ναι μεν έχει κάτι να εξιστορήσει, αλλά η έλλειψη ατμόσφαιρας το «θάβει», επαναλαμβανόμενη ενοχλητική μουσική, που είναι απίστευτα παράταιρη με τα δρώμενα, και φυσικά σημεία σαδιστικής βίας που όμως δε φτάνουν την ποσότητα και το επίπεδο των προαναφερόμενων ταινιών του Lenzi.
Μην με παρεξηγήσετε, δεν έχω τίποτα με τον Umberto Lenzi. Ίσα ίσα, όπως οι περισσότεροι κι εγώ απόλαυσα το χαβαλέ του NIGHTMARE CITY και την αναίτια βία του CANNIBAL FEROX, όπως και τα περισσότερα θρίλερ και ταινίες δράσης του, αλλά δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι στο συγκεκριμένο εργάκι, ο maestro ήταν αρκετά ντεφορμέ.
 Το EYEBALL από πλευράς πλοκής δεν πάει άσχημα, αλλά γίνεται γρήγορα κουραστικό και αδιάφορο λόγω αυτής της έλλειψης ρυθμού και ατμόσφαιρας. Φυσικά, συνήθως ο Lenzi σπεύδει να καλύψει αυτές τις ατέλειες προσθέτοντας πικάντικες σκηνές gore και φρικαλεοτήτων, αλλά εδώ είναι ιδιαίτερα συγκρατημένος σ’ αυτόν τον τομέα. Όχι ότι οι φίλοι του Ιταλού σκηνοθέτη δεν θα απολαύσουν τις υποχρεωτικές σκηνές μαχαιρωμάτων και βγαλσιμάτων ματιών με στιλέτο, αλλά όχι στο βαθμό άλλων ταινιών του Lenzi. Συγκρατημένος εμφανίζεται επίσης και στο μέτωπο γυμνού, με δυο- τρεις σύντομες σκηνές λεσβιακού έρωτα διάσπαρτες στην ταινία, οπότε δεν μένουν και πολλά για τον αγνό οπαδό του exploitation.
 Από πλευράς πλοκής, το EYEBALL είναι τυπικό giallo, με έναν δολοφόνο ντυμένο με κατακόκκινο αδιάβροχο να πετσοκόβει τα μέλη ενός τουριστικού γκρουπ στην Βαρκελώνη, αφού πρώτα τους αφαιρεί το ένα μάτι, κατά προτίμηση το αριστερό. Ο τοπικός επιθεωρητής καλείται να ερευνήσει την υπόθεση και σύντομα αρχίζει να υποψιάζεται όλα τα μέλη του γκρουπ. Η υπόθεση περιπλέκεται όταν ένας άνδρας από το γκρουπ υποψιάζεται ότι εμπλέκεται και η γυναίκα του, η οποία εντωμεταξύ πάσχει από μια διανοητική αρρώστια και βρίσκεται στις ΗΠΑ.
Κάποιο σχετικό ενδιαφέρον διατηρείται κατά διαστήματα, όχι πάντως από τους άνοστους διαλόγους που το τραγελαφικό ντουμπλάρισμα κάνει να ακούγονται σαν επιτηδευμένα αστείοι ώρες ώρες, αλλά γενικά το EYEBALL κινείται σε ρηχά νερά την περισσότερη διάρκειά του. Ακόμα και το ποιος ήταν τελικά ο φονιάς, από ένα σημείο και μετά φαίνεται «μονόδρομος» μειώνοντας ακόμα πιο πολύ το ενδιαφέρον. Κάποια σημεία πολύ καλής φωτογραφίας της Βαρκελώνης, αν και είναι πνοή δροσιάς στο «στεγνό» από αισθητικής πλευράς EYEBALL, δεν ανεβάζουν τα πράγματα παραπάνω από εκεί που τελικά τους αξίζει.
 Πάντως όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν έλειπε η φρικτή ‘70s μουσική του Bruno Nicolai, που χωρίς υπερβολή είναι πανταχού παρούσα στην ταινία, ότι και να συμβαίνει. Δε λέω, εντάξει να ακούσεις το τραγούδι μια στην αρχή και μία στο τέλος, αλλά εδώ κολλάει σχεδόν σε κάθε σκηνή, κάνοντάς το πραγματικά ανυπόφορο.
Σε κάθε περίπτωση, το EYEBALL σίγουρα είναι αντικείμενο ενδιαφέροντος από τους φίλους του Umberto Lenzi και του Ιταλικού giallo, μιας και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά οι υπόλοιποι καλύτερα να ψάξουν κάτι άλλο. |
