Σχόλια:  Άλλη μια καλή ιδέα που πάει στον κουβά λόγω της έλλειψης φαντασίας και τσαγανού από το σκηνοθέτη. Εντάξει, μπορεί και η ιστορία του REJUVENATOR να μην είναι και τόσο πρωτότυπη, και η δράση σε ορισμένα σημεία να μοιάζει βγαλμένη κατ’ ευθείαν από το RE-ANIMATOR, αλλά η ιδέα του χημικού ορού που χαρίζει αιώνια νιότη έχει πολλές προοπτικές στα χέρια ενός έμπειρου σκηνοθέτη ταινιών τρόμου. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό μετά το τέλος του REJUVENATOR ήταν πόσο καλύτερο θα είχε γίνει αν το είχε σκηνοθετήσει ο Stuart Gordon ή ο Brian Yuzna.
Η ταινία ασχολείται με τη ματαιοδοξία μιας 60άρας πάμπλουτης χήρας που δεν συμβιβάζεται με την ιδέα ότι γερνάει και χρηματοδοτεί έναν επιστήμονα που πειραματίζεται με έναν ορό που σταματάει τη γήρανση. Ο ορός αυτός προέρχεται από ένα υγρό που βρίσκεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο, και άρα η Παρασκευή του είναι αρκετά δαπανηρή, κάτι όμως που δεν προβληματίζει την Elizabeth Warren που θέλει όσο τίποτα άλλο να ξαναγίνει νέα και όμορφη. Η Elizabeth προσφέρει τον εαυτό της σαν πειραματόζωο στην πρώτη πειραματική δοκιμή του ορού του Δρ Gregory Ashton παρά τις διαφωνίες του λόγω της αστάθειας του μίγματος που είχε δοκιμαστεί με μερική επιτυχία σε ποντίκια στο εργαστήριο, και προς στιγμήν δικαιώνεται. Όμως, οι παρενέργειες του ορού δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους, με την Elizabeth αρχικά να γερνάει με ταχύτατους ρυθμούς, μέχρι την τελική ολοκληρωτική της μεταμόρφωση σε φρικαλέο τέρας.
Σαν υπόθεση πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει καλά στοιχεία, αλλά δυστυχώς ο Brian Thomas Jones τα παρουσιάζει με έναν υπερβολικά αργό ρυθμό και με αποσπασματικό τρόπο που κάνει τις ομολογουμένως πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών να πηγαίνουν στράφι.
Μετά από καμιά ώρα προβολής συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά είχα δει το ίδιο σκηνικό πολλές φορές, με διαλείμματα διαλόγων ενδιάμεσά τους, και συγκεκριμένα την Elizabeth να αναγεννιέται και να είναι όλο κέφια και χαρές, και μετά να αρχίζει να μεταμορφώνεται, ο γιατρός της δίνει λίγο απ’ τον ορό, και φτου κι απ’ την αρχή. Κάποιες παρεμβάσεις με ένα ποντίκι- πειραματόζωο στο εργαστήριο και την παράλληλη μεταμόρφωσή του προκαλούν μεν την απαιτούμενη ατμόσφαιρα τρόμου, αλλά μοιάζουν περισσότερο σαν απελπισμένες προσπάθειες του Brian Thomas Jones να συντηρήσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Στα τελευταία 20 λεπτά το REJUVENATOR δείχνει τι θα μπορούσε να ήταν αν το σενάριο ήταν λίγο πιο προσεγμένο και ενδεχομένως ο προϋπολογισμός λίγο μεγαλύτερος, με καλό ρυθμό, gore που δειλά δειλά κάνει την εμφάνισή του, και πολύ καλά για τα μεγέθη της παραγωγής ειδικά εφέ, ιδίως στις μεταμορφώσεις της Elizabeth. Πάντως έχει αρκετά υψηλό επίπεδο παραγωγής, αν σκεφτεί κανείς τον πενιχρό προϋπολογισμό του, και είναι γενικότερα προσεγμένο από τεχνικής πλευράς. Αυτό που του λείπει είναι το σκηνοθετικό θράσος να κάνει τα δρώμενα λίγο πιο ακραία, και να καλύψει με αυτό το τέχνασμα τις σεναριακές ατέλειες.
Πάντως δεν θα βιαζόμουν να καταδικάσω το REJUVENATOR. Αντίθετα θα το σύστηνα στους φίλους της σκηνής, αλλά δεν κρύβω ότι θα μπορούσε να είχε προσφέρει πολλά περισσότερα αν είχε προσεγγιστεί λίγο πιο θαρραλέα από τον Brian Thomas Jones.
|
