Σχόλια: 
«Ο πρόδρομος όλων των νεκροφιλικών σπλάττερ» αναφέρει με υπερηφάνια το εξώφυλλο του bootleg DVD της Darkside. Εν μέρη σωστό, αν και είχε προηγηθεί το DERANGED του 1974, που όμως βασιζόταν στη ζωή του πραγματικού ανθρώπινου τέρατος Ed Gein. To MOSQUITO δε νομίζω ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, και πάλι καλά! Γιατί αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι κυκλοφορούν γύρω μας άτομα σας τον ανώνυμο πρωταγωνιστή του, τότε είναι άσχημα τα μαντάτα για την ψυχική μας υγεία!
O Werner Pochath (THE CAT O’ NINE TAILS) ενσαρκώνει έναν απόκληρο της κοινωνίας, που μετά από συνεχή κακοποίηση από τον πατέρα του όταν ήταν παιδί έμεινε κωφάλαλος και απέκτησε ψύχωση με τις χειροποίητες κούκλες και τη θέα κόκκινων υγρών, ιδίως όταν αυτά πιτσιλίζονται πάνω του. Σύντομα, θα αρχίσει τις επιδρομές στα γραφεία κηδειών της γειτονιάς του προς αναζήτηση- θηλυκών κυρίως- πτωμάτων για να ικανοποιήσει την δίψα του για αίμα. Στην αρχή παίρνει κάποια σουβενίρ για το σπίτι του, όπως μάτια και κεφάλια, ενώ σιγά σιγά αρχίζει να χρησιμοποιεί και το μαχαίρι και ένα γυάλινο… καλαμάκι!
Με τέτοια υπόθεση ξεκινάει ο Marijan David Vajda την αφήγησή του, και μας προσφέρει ένα σκοτεινό και μακάβριο έργο που περιέχει εικόνες που θα σοκάρουν και τον πιο σκληραγωγημένο σπλατερά με την αμεσότητα και το ρεαλισμό τους. Δε μιλάω για ρεαλισμό των ειδικών εφέ, που δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, όσο την επίδραση που έχει στο θεατή η φύση καθεαυτή των πράξεων του «ήρωά» μας που δε μπορεί παρά να προκαλέσει απέχθεια.
Το MOSQUITO πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο του, με το να χρησιμοποιεί μια μίξη art house αισθητικής στην παρουσίαση του αποκρουστικού θέματός του. Μην γελιέστε, όμως. Μιλάμε για exploitation καθαρά και ξάστερα. Με μουντή και αποπνικτική κατά διαστήματα ατμόσφαιρα, παρασύρει το θεατή σε ένα ταξίδι χωρίς ζώνη ασφαλείας στον κόσμο του πρωταγωνιστή του. 
Δεν γίνεται να συμπαθήσει κανείς τον «ήρωα», παρόλο που ο Vajda τεκμηριώνει κάπως τους λόγους που τον έκαναν αυτό που βλέπουμε στην ταινία. Λέγοντας αυτό, πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι από πλευράς πρωταγωνιστών δεν υπάρχει κανείς έστω και λίγο συμπαθής στην ταινία, που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά της. Ενώ για παράδειγμα στο DERANGED ο κεντρικός χαρακτήρας είχε κάποια σημεία που θα μπορούσε να σταθεί ο θεατής, ο ήρωας του MOSQUITO κυρίως λόγω του ότι είναι κωφάλαλος δεν καταφέρνει να προκαλέσει κανένα συναίσθημα ταύτισης. Βλέποντας βέβαια τη συνέχεια της ταινίας καταλαβαίνουμε ότι κάτι τέτοιο έγινε μάλλον επίτηδες από τον Vajda, αφού ο σκοπός του είναι τελείως διαφορετικός από το να μας δώσει έναν ευκολοχώνευτο ήρωα. Μάλλον ακριβώς το αντίθετο!
Η πνιγηρή φωτογραφία και η φανερά καλοσχεδιασμένη σκηνοθεσία προσθέτουν κι άλλη αύρα αποσύνθεσης και παρακμής, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη με τη συνεχή ενοχλητική μουσική από εκκλησιαστικό όργανο και τις ψυχοπλακωτικές εικόνες της Γερμανικής επαρχίας, που θυμίζει έκφυλη και ανήθικη.
Πάντως αν και σε ορισμένα σημεία γίνεται αργοκίνητο και επαναλαμβανόμενο, το MOSQUITO δίνει τα ρέστα του όταν ο «ήρωας» μετατρέπεται σε μοντέρνο βρικόλακα, χρησιμοποιώντας το καλαμάκι για να πιει το αίμα από τα ανήμπορα να αντιδράσουν θύματά του. Η πρώτη από τις αρκετές τέτοιες σκηνές φτάνει σε αναλγησία ακόμα και το μεταγενέστερο (και κατά γενική ομολογία σκληρότερο) NEKROMANTIK.
Οι συγκρίσεις με το τελευταίο είναι αναπόφευκτες, λόγω της παρόμοιας θεματολογίας και των δύο, αλλά εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι το MOSQUITO είναι πολύ πιο δυσάρεστο σαν τελικό προϊόν απ’ ότι το NEKROMANTIK γιατί δεν υπάρχει ίχνος χιούμορ στα δρώμενα. Θα μου πείτε, υπάρχει στο NEKROMANTIK; Κατά έναν πολύ διεστραμμένο τρόπο, νομίζω πως ναι, το NEKROMANTIK καταφέρνει αν και είναι πολύ πιο γραφικό, να γίνει πιο ευκολοχώνευτο απ’ ότι το MOSQUITO. Σε ορισμένα σημεία του το MOSQUITO γίνεται ανυπόφορο, και οι εικόνες του μένουν και στοιχειώνουν τη μνήμη με τον ίδιο τρόπο που μένουν σκηνές του SALO του Pazolini και του BEYOND THE DARKNESS του Joe D’Amato.
Δεν ξέρω σε ποιους να συστήσω το MOSQUITO, αφού ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί του ακραίου τρόμου ίσως να «λακίσουν» μπροστά στο ανίερο θέαμα που προσφέρει το MOSQUITO. Πάντως αξίζει τον κόπο να το δει κανείς, μόνο και μόνο για την επιβλητική ατμόσφαιρά του, αλλά μην περιμένετε να συνεχίσετε τις δουλειές της ημέρας μετά την προβολή του, γιατί μάλλον θα είστε καταρρακωμένοι στον καναπέ, σκεφτόμενοι τα φοβερά και τρομερά που είδατε τα προηγούμενα 90 λεπτά.
Αν είστε γενναίοι και αψηφάτε τον κίνδυνο, προχωρήστε. Αλλιώς μείνετε μακριά, γιατί το MOSQUITO δεν χαρίζει κάστανα, ούτε βάζει νερό στο κρασί του, σχεδόν σε καμία στιγμή.
|
