Σχόλια: Μόλις τελείωσα το ντους το οποίο έμοιαζε απαραίτητο μετά το τέλος αυτό του αρκετά άγνωστου Ιταλικού «βιασμού-εκδίκησης». Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σπάνια μεγαλοφυΐα για να μαντέψει ότι προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία της ταινίας που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, το ακόμα διφορούμενο LAST HOUSE ON THE LEFT.
Πάντως τα credits είναι αλήθεια ότι κάπως προειδοποίησαν για το τι θα ακολουθήσει, με το Βασιλιά της Mondo σχολής Franco Prosperi να βρίσκεται πίσω από την κάμερα και πασίγνωστα ονόματα εναλλακτικών σταρ της εποχής στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ray Lovelock (LET SLEEPING CORPSES LIE), η κούκλα Florinda Bolkan (DON’T TORTURE A DUCKLING, "FLAVIA THE HERETIC") και η Sherry Buchanan (ZOMBIE HOLOCAUST) είναι οι κύριοι μοχλοί ενδιαφέροντος σε αυτή την ultra sleazy ταινία.
Η υπόθεση; Τρεις επικίνδυνοι ληστές και φονιάδες μετά από μια αιματηρή ληστεία καταφεύγουν μαντέψτε σε ποιο σπίτι, όπου βρίσκονται μια παρέα από νεαρές μαθήτριες θεάτρου υπό την καθοδήγηση μιας καλόγριας και κάνουν πρόβες για θεατρική παράσταση. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ειδικές τηλεπαθητικές ικανότητες για να μαντέψει τι ακολουθεί, με αρκετούς βιασμούς, φόνους και εξευτελισμό για τις μικρές κοπέλες, που αποφασίζουν να πάρουν την αιματηρή τους εκδίκηση όταν η μία βιάζεται απάνθρωπα με ένα…σκουπόξυλο!
Η γνωστή συνταγή βιασμού- εκδίκησης, κομπλέ με αταίριαστη γλυκανάλατη μουσικούλα α λα HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK στην αρχή, που μεταλλάσσεται σε ρυθμικό κιθαριστικό rock ‘n’ roll και χορευτική ντίσκο αργότερα, όταν η δράση φτάνει στο κατακόρυφο και ο μετρητής sleaze φτάνει στα κόκκινα.
Κάποιος που έχει ασχοληθεί περισσότερο με αυτό το υποείδος της exploitation σκηνής ξέρει γενικά τι να περιμένει, αλλά ο έμπειρος Franco Prosperi είναι αλήθεια ότι κάπως προσπαθεί να κάνει την όλη ιστορία να λειτουργήσει καλύτερα και να εισάγει κάποια καινοτόμα στοιχεία.
Πρώτα πρώτα το THE LAST HOUSE ON THE BEACH είναι πολύ περισσότερο συγκρατημένο στις εικόνες τις οποίες δείχνει απ’ ότι άλλες αντίστοιχες παραγωγές. Οι βιασμοί δεν είναι τόσο συχνοί και δεν παρουσιάζονται με την ανατριχιαστική λεπτομέρεια που συναντάμε στα I SPIT ON YOUR GRAVE και NIGHT TRAIN MURDERS ή ακόμα και το CONTRABAND του Lucio Fulci. Ο Prosperi χρησιμοποιεί περίτεχνα πλάνα αργής κίνησης και δίνει περισσότερη έμφαση στο συναίσθημα με το να επικεντρώνεται στα λάγνα βλέμματα των εισβολέων και τα αντίστοιχα τρομοκρατημένα των κοριτσιών, παρά σε σόκιν εικόνες της πράξης καθεαυτής.
Αυτό το κολπάκι κάνει το θέαμα κάπως πιο εύκολο στη θέαση, αφού αφήνει τις φρικιαστικές λεπτομέρειες στη φαντασία του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι σκηνές βιασμού και βίας γενικότερα χάνουν την δύναμή τους. Και πώς να γίνει κάτι τέτοιο, όταν ο Prosperi μεταθέτει στον θεατή τα συναισθήματα των ταπεινωμένων κοριτσιών; Πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον χοντρόπετσος για να μην «νιώσει» για κάποια που βιάζεται και εξευτελίζεται από αχώνευτους γορίλες!
Και αυτό ακριβώς είναι οι τρεις ληστές που εισβάλουν στο τελευταίο σπίτι στην παραλία, συμπεριλαμβανομένου και του γλυκομίλητου Ray Lovelock, που έντεχνα προσπαθεί να ξεγελάσει την καλοκάγαθη καλόγρια Florinda Bolkan και την φαινομενικά ευκολόπιστη Sherry Buchanan ότι «οι άλλοι δύο έφταιγαν για όλα».
Το τετριμμένο και προβλέψιμο σενάριο δεν βοηθάει και πολύ για να συντηρηθεί το ενδιαφέρον, οπότε ο Prosperi ρίχνει στη μάχη τη μια σκηνή σεξουαλικού εξευτελισμού μετά την άλλη, ανάμεσα στα βαρετά πλάνα όπου οι πρωταγωνιστές απλά ξεστομίζουν φαρμακερές ατάκες χωρίς όμως να γίνεται τίποτα άλλο άξιο αναφοράς. Δύο- τρεις μάλιστα από αυτές τις σκηνές, συγκεκριμένα το στριπτήζ της Florinda Bolkan όταν οι κακοί μαθαίνουν ότι είναι καλόγρια και οι δύο βιασμοί είναι πραγματικά σκληρές, χωρίς να καταφεύγουν σε λεπτομέρειες.
Οπότε, η εκδίκηση των κοριτσιών είναι όχι μόνο αναμενόμενη, αλλά και καλοδεχούμενη από το κοινό, σε ένα φινάλε με αρκετή ένταση που χτυπάει το στόχο στο κέντρο. Σαδιστικό, δυσάρεστο και με αρκετή κακία, όπως είναι και ολόκληρη η ταινία.
Κάποια cheesy σημεία είναι αναπόφευκτα, όπως οι υποτίθεται λάγνες γκριμάτσες των κολλητών του Lovelock, που θα έκαναν ακόμα και τον Jim Carrey να κοκκινίσει από ντροπή, και η τελική σκηνή του θανάτου του Lovelock, που άνετα την συγκρίνω με την αντίστοιχη του θανάτου του David Hess στο HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK.
Λεπτομέρειες, θα πουν κάποιοι, μάλλον εύστοχα. Το THE LAST HOUSE ON THE BEACH γενικά παραδίδει τα sleazy αγαθά, δίνει και ολίγο από nunsploitation έτσι για να ανάψουν τα αίματα, έχει αρκετό γυμνό και προκλητικές σκηνές για να ικανοποιήσει τους φίλους του παλιού καλού exploitation, ενώ το soundtrack του είναι πολύ ρυθμικό και απόλυτα ταιριαστό. Όσο, λοιπόν, κι αν ο Ray Lovelock δεν είναι David Hess και όσο οι Flavio Andreini και Stefano Cedrati δεν είναι John Morghen, το THE LAST HOUSE ON THE BEACH παρόλο που δεν είναι ούτε LAST HOUSE ON THE LEFT ούτε HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK παραμένει μια αξιομνημόνευτη προσθήκη στην μεγάλη λίστα βιασμών- εκδίκησης της δεκαετίας του 70.
Το θέμα είναι ποιος θα θέλει να μείνει εκτεθειμένος σε ακόμα μια αρκετά κακόβουλη και σαδιστική αντιγραφή του LAST HOUSE ON THE LEFT, όσα καλά στοιχεία και να έχει αυτή; (ο γράφων σφυρίζει αδιάφορα και κοιτάει υποτίθεται αμέριμνα προς άλλη κατεύθυνση!) |
